dział plan, bo pieniądze mieć będę w każdej chwili...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Ty wiesz, że ja mam do ciebie słabość,
ale mnie nie zrozumiesz, bo jesteś bezbrzeżnie głupi i papla.
Wawrzecki opuścił głowę i odpowiedział naiwnie:
– Cóż ja na to poradzę!... Przecież ja chciałbym i umieć dużo, i rozumieć wiele rzeczy; ale
jak zacznę myśleć albo co czytać, to mi się spać zaraz chce lub wreszcie Mimi mnie gdzie
wyciągnie na spacer i już po wszystkim!
– Po co z nią żyjesz?... puść ją na trawę albo odprzedaj jakiemu hebesowi...
– A po cóż ty żyjesz z Melą?... Przecież ci z nią także niezbyt dobrze...
– To co innego. Mela ma talent, kocham ją, no i lubię ogromnie mocne kobiety; lubię ko-
biety z pasją, takie, co to jak się rozwścieklą, to w miłości kąsają, a w gniewie żrą i biją. W
takiej, to wiem, że jest jakaś dusza! Nienawidzę ludzi sklejonych sztucznie, poprawnych ma-
nekinów... tfu... psiakrew!
– A Mimi taka sprytna i wesoła. To ona poddała mi tę myśl z Ciepiszewskim, bo mamy
którego dnia wyprawić sobie frajdę i pojechać na Bielany. Jedzie z nami ten... wiesz... autor
jakiś, co mamy grać jego sztukę...
– Głogowski. Ho! ho! ten chłop ma zęby. Sztuka pójdzie w tym miesiącu; przepyszna
rzecz, wściekła po prostu, ale zrobi klapę, bo dla naszej publiczności za twarda... nie ugryzą...
– Mimi się ogromnie podobał za to, że jej prosto w oczy mówi, iż jest głupia... Wesoły fa-
cet!
– Wawrzek! może założę dyrekcję, ale puścimy baby kantem, będziemy mieszkać razem...
pamiętasz, jak w Płocku i Kaliszu... będziemy sobie sami gotować...
61
– Dobre czasy... tylko bieda była u tego Grabcia jak cholera!
– Ty tego nie wiesz, ale trochę biedy i dużo walki to potrzebne zawsze dla prawdziwego
artysty.
Zamilkli.
Śmiech postrzępionymi falami płynął od publiczności, to oklaski hałaśliwym wrzaskiem
trzęsły szybkami okien, to krzyki zadowolenia wpadały niby burza w cichość garderoby, że aż
płomienie gazowe drgały – i znowu przyciszało się i wolne, przerywane odgłosy płynęły ryt-
micznie dotąd, aż ogłuszająca wrzawa podniosła się nagle... Akt się skończył.
– Przejechałbym z rozkoszą po łbach tych krzykaczy obcasem! – mruknął Topolski.
– Opowiedz mi ten plan, daję ci uroczyste słowo, że nie powiem.
– Pojadę z wami na Bielany, to ci opowiem.
– Uda się frajda. Mimi będzie ogromnie kontenta; lecę jej powiedzieć, że i wy będziecie.
Topolski podniósł się i wyszedł na ogródek, bo do garderoby wlewał się tłum schodzących
ze sceny. Myślał o Wawrzeckim. On go bardzo lubił, choć to było najdiametralniejsze jego
przeciwieństwo.
Wawrzecki był głupi, lekkomyślny, birbant, cynik i hulaka pierwszego rzędu, ale pomimo
tego miał dużo talentu; był to jeden z najlepszych lekkich amantów na prowincji.
Było to zdumiewającym, jak on, dziecko ulicy i rynsztoka prawie, syn stróża z Leszna,
grywał młodych i rozpieszczonych paniczów. Nie rozmyślał nigdy nad rolą, nie uzupełniał jej
opracowaniem jakimś, od razu odczuwał i wiedział wszystko, co mu było potrzeba; wiedział
intuicją, tym czymś, z czego się składa każdy prawdziwy talent; tworzył zawsze nowe typy i
charaktery.
Był lubianym przez publiczność, zwłaszcza żeńską, bo był bardzo ładnym i bardzo cynicz-
nym. Nie znosił żadnego wędzidła; w towarzystwach dłużej jak dwa miesiące nie mógł wy-
trzymać, bo o co bądź robił awanturę i wyjeżdżał gdzie indziej.
U Cabińskiego siedział już od wiosny, bo go przytrzymywał Topolski i jakiś romans za-
wiązany za plecami Mimi, którą uwielbiał.
Był po dziecinnemu zły i przewrotny. Miał namiętność do modnej garderoby i do coraz
nowych romansów... ot, dusza motyla, ale i z barwami motyla.
W garderobie solistek wybuchnęła burza; krzyczano tam tak, że Cabiński schodząc ze sce-
ny pobiegł czym prędzej, aby przyciszyć.
Rzuciła się do niego Kaczkowska z jednej strony, a Mimi z drugiej; pochwyciły go za ręce
i razem, starając się nie dopuścić wspólnie do głosu, krzyczały jedna przez drugą.
– Jeśli dyrektor pozwoli, żeby się takie rzeczy działy, to ja nie jestem w towarzystwie!...
– Skandal!... Dyrektorze!... wszyscy widzieli... ani godziny dłużej z nią razem nie będę!
– Dyrektorze! ona...
– Nie kłam pani!
– To jest oburzające!
– To jest wprost nikczemne i śmieszne!
– Na miłość boską! co się stało?... Jezus, Maria! po co ja tu przyszedłem?! – wołał Cabiń-
ski żałośnie.
– Ja opowiem dyrektorowi...
– To właśnie ja powinnam opowiedzieć, bo pani kłamiesz!
– Robaczki moje!... bo, jak Boga kocham, nie wytrzymam i pójdę!
– Tak było: dostałam bukiet, bo go mnie najwyraźniej podawano, a ta... pani, stała bliżej,
podeszła i odebrała go... i zamiast oddać mnie, ukłoniła się bezczelnie i zatrzymała go sobie!
– wołała wśród łez i złości Kaczkowska.
– Pani blaguj!... myślisz, że ci uwierzą!... Chyba od kominiarzy miałaś kiedy bukiet!... Mój
dyrektorze, podawano mi bukiet po kuplecie; wzięłam, a ta się przyczepia, że to dla niej... To
przecież jest śmieszne i głupie!... Ona myśli, że za jej przedarte wycie obsypią ją kwiatami!
62
– Tobie dadzą?... tobie, co ani jednej nuty nie bierzesz po ludzku?!... za twój pisk szanso-
netkowy?!...
– Śpiewa jak słoń obdzierany ze skóry i stawia się jeszcze!
– Milcz pani! Jestem aktorką na stanowisku i taka krowienta, taki głąb kapuściany, chó-
rzystka marna, będzie mi ubliżać!
– Taka krowienta jest więcej warta, bo ją nie trzymają przez grzeczność, dla zasług daw-
niejszych, dla jej sztucznych zębów, włosów i późnego wieku!... Mogłabyś już pani wnuczki
bawić swoim śpiewem, a nie grywać na scenie!
– Niech dyrektor każe milczeć tej awanturnicy, bo w tej chwili opuszczam towarzystwo!
– Jak ta wiedźma nie będzie cicho, to... jak Wawrzka kocham, nie kończę sztuki... Niech
diabli wezmą wszystko!... Już mi się życie sprzykrzyło grywać z takimi!...
Zaczęła płakać.
– Mimi, bo sobie oczy zamażesz! – zawołała któraś.
Mimi natychmiast przestała płakać.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.