co dzień zajęły się zamiataniem brudów i kurzu dokoła swych chat, a ich matki szły do ogrodów i pól pod lasem...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

— Uważa, że nadchodzi burza — wyjaśniła Rachel, gdy spotkanie dobiegło
końca. — Mówi, że możecie płynąć, ale nie wyśle przewodnika. To zbyt niebezpieczne.
— Damy sobie radę bez przewodnika? — zapytał Nate.
— Tak — powiedział Jevy, a Nate rzucił mu wieloznaczne spojrzenie.
— To nie byłoby rozsądne — powiedziała. — Rzeki zlewają się i łatwo zabłą-
dzić. Nawet Indianie tracą wielu rybaków podczas pory deszczowej.
— Kiedy może się skończyć ta burza? — spytał Nate.
— Trzeba czekać i patrzeć.
Nate westchnął głęboko i opuścił ramiona. Czuł się obolały i zmęczony, po-
kryty bąblami po ukąszeniach komarów, głodny. Miał dość tej przygody i martwił
się, że Josh się martwi. Jego misja jak dotąd zakończyła się fiaskiem. Nie tęsknił
za domem, ponieważ w domu nikt na niego nie czekał. Chciał jednak jeszcze raz zobaczyć Corumbę z jej przytulnymi, małymi kafejkami, ładnymi hotelami i leni-wymi ulicami. Chciał znowu zostać sam. Zdrowy i trzeźwy, bez obaw, że zapije się na śmierć.
— Przykro mi — dodała Rachel.
— Naprawdę muszę już wracać. Ludzie w firmie czekają na wiadomości ode
mnie. Ta podróż i tak trwa dłużej, niż przewidywaliśmy.
Słuchała, ale niewiele ją to obchodziło. Kilka zaniepokojonych osób w kancelarii adwokackiej w Waszyngtonie wcale jej nie wzruszało.
— Możemy porozmawiać? — zapytał.
— Muszę iść do sąsiedniej wioski na pogrzeb tej dziewczynki. Może pójdziesz ze mną? Będziemy mieli mnóstwo czasu na rozmowę.
Lako poprowadził. Prawa noga skręcona do wewnątrz sprawiała, że przy każ-
dym kroku przechylał się w lewo, a potem w prawo. Przykro było na to patrzeć.
Rachel szła za Indianinem, dalej Nate, który dźwigał jej torbę. Jevy został daleko z tyłu, by mimowolnie nie podsłuchiwać rozmowy.
Za owalnym kręgiem chat leżały małe kwadratowe pólka, obecnie porzucone,
zarośnięte krzakami i zaroślami.
— Indianie Ipica żywią się z upraw, które sadzą na małych działkach wy-
dartych dżungli — wyjaśniła. Nate szedł tuż za nią, starając się nie pozostawać w tyle. Jej szczupłe umięśnione nogi stawiały długie kroki. Czterokilometrowy spacer przez las wydawał się dla niej dziecinną igraszką. — Wykorzystują ziemię do maksimum, więc po kilku latach przestaje dawać plony. Porzucają ją, pozostawiają przyrodzie, a sami karczują dalsze połacie dżungli. Gleba powraca do normy, nie ma mowy o żadnej dewastacji. Ziemia jest dla Indian wszystkim. To ich życie. Większość jej zabrali jednak cywilizowani ludzie.
— Jakież to znajome!
191
— Tak. Wyniszczamy ich populacje, doprowadzając do rozlewu krwi i przynosząc choroby. Zabieramy im ziemię. Potem osadzamy ich w rezerwatach i nie możemy zrozumieć, dlaczego nie są zadowoleni.
Pozdrowiła dwie nagie Indianki, uprawiające ziemię nieopodal ścieżki.
— Kobiety naprawdę ciężko pracują — zauważył Nate.
— Tak. Ale ta praca jest łatwa w porównaniu z urodzeniem i wychowywaniem
dziecka.
— Wolę patrzeć, jak pracują.
Powietrze było parne i wilgotne, choć nie czuło się w nim dymu, który nie-
ustannie wisiał nad wioską. Kiedy weszli do lasu, Nate się spocił.
— A teraz opowiedz mi o sobie — rzuciła przez ramię. — Gdzie się urodziłeś?
— To może trochę potrwać.
— Mów tylko o najważniejszych sprawach.
— Kiedy więcej jest tych mniej ważnych.
— Daj spokój, Nate. Chciałeś pogadać, to rozmawiajmy. Ten spacer zajmie
nam pół godziny.
— Urodziłem się w Baltimore, mam młodszego brata, rodzice się rozwiedli,
kiedy miałem piętnaście lat, szkoła w St. Paul, college w Hopkins, prawo w Georgetown, potem nigdy nie wyjeżdżałem z Waszyngtonu.
— Miałeś szczęśliwe dzieciństwo?
— Chyba tak. Uprawiałem sport. Mój ojciec pracował przez trzydzieści lat
dla National Brewery i zawsze miał bilety na Colts i Orioles. Baltimore to wielkie miasto. Porozmawiamy o twoim dzieciństwie?
— Jeśli chcesz. Ja nie byłam zbyt szczęśliwa.
A to ci niespodzianka, pomyślał Nate. Biedna kobieta nigdy nie miała okazji być szczęśliwa.
— Chciałeś zostać prawnikiem, kiedy dorośniesz?
— Jasne, że nie. Żaden chłopak przy zdrowych zmysłach nie chce być praw-
nikiem. Miałem zamiar grać dla Colts albo Orioles, a może w obu drużynach.
— Chodziłeś do kościoła?
— Pewnie. W każde święta Bożego Narodzenia i na Wielkanoc.
Droga prawie ginęła w sztywnych trawach. Nate szedł, patrząc na skórzane
buty kobiety, a kiedy zniknęły mu z oczu, zapytał:
— Co to za wąż, który zabił dziewczynkę?
— Bima, ale nie przejmuj się.
— Dlaczego się mam nie przejmować?
— Bo masz na nogach wysokie buty. To mały wąż, może ukąsić tylko poniżej
kostki.
— Duży też mnie znajdzie.
— Uspokój się.
— A Lako? Nigdy nie nosi butów.
192
— Tak, ale wszystko widzi.
— Ten bima jest śmiertelnie jadowitym wężem?
— Tak, ale jest surowica na jego jad. Miałam ją wcześniej i gdybym ją mogła podać wczoraj, dziewczynka nie umarłaby.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.