Cały następny dzień zajęły mi przygotowania do podróży...

Ze­brałem wszystkie dostępne informacje, wybrałem najodpowiedniej­szych ludzi do Madrytu i Lizbony i pozostawiłem instrukcje w moim wydziale, dotyczące zadań, jakie należało w czasie mej nieobec­ności wykonać.
Wkrótce potem zadzwonił Ribbentrop. Rzekł krótko: Niech pan
 
 
 
 
 
 
114
natychmiast przyjdzie. Gdy przyszedłem, zapytał, czy zadowolony jestem z poczynionych przygotowań, a także, czy nie potrzeba mi więcej pieniędzy. Zapytał też, czy opracowałem jakiś plan działa­nia. Odpowiedziałem, że jeszcze nie. Następnie dodał, że wszystko, co dotyczy tej sprawy, ma być trzymane w ścisłej tajemnicy i że Fiihrer ukarze winnych najmniejszego jej pogwałcenia. Fiihrer pra­gnie, aby mi to powtórzyć osobiście. Było typowe dla Ribbentropa, że o takich rzeczach mówił dopiero teraz. Zapewniłem go, że stanie się zgodnie z wolą Fiihrer a. Wreszcie udało mi się pożegnać i odejść. Następnego dnia odleciałem przez Lyon i Marsylię do Barcelony, a stamtąd do Madrytu. Duszący upał leżał nad ziemią. Nagie brą­zowe skały Pirenejów przypominały jakiś krajobraz księżycowy. Znałem pilotów, którzy często współpracowali z naszym wywia­dem, i jeden z nich zaprosił mnie do kabiny, abym mógł łyknąć tro­chę świeżego powietrza. Wkrótce nadlecieliśmy nad Madryt, zato­czyliśmy wielki łuk i łagodnie wylądowaliśmy na lotnisku.
Udałem się najpierw do hotelu dla niemieckich urzędników pań­stwowych, gdzie zameldowałem się oficjalnie, a następnie do prywat­nego domu, w którym miałem w rzeczywistości mieszkać. Następ­nie przebrałem się i odświeżyłem, po czym udałem się drogą okrężną do ambasady niemieckiej i zażądałem widzenia z niemiec­kim ambasadorem von Stohrerem.
Opowiedziałem mu pokrótce o moim zadaniu. Wydawało się, że nie zorientowano go dokładnie w celach mej misji. Okazało się tak­że, że informacje, na których władze w Berlinie oparły swoje decyzje, pochodziły w pierwszym rzędzie od niego. Von Stohrer posiadał powiązania towarzyskie, które prowadziły poprzez członków ary­stokracji hiszpańskiej do księcia Windsoru. Kilku hiszpańskich i por­tugalskich notabli było bardzo bliskimi przyjaciółmi księcia, który pewnego wieczoru powiedział im na przyjęciu, że stała obserwacja jego poruszeń stała się dlań męcząca i wyraził niezadowolenie z sytuacji. Zdawało się także, że nie jest uszczęśliwiony nominacją na gubernatora Bermudów. W czasie różnych rozmów powtarzał, że z przyjemnością przyjechałby na dłużej do Hiszpanii, aby uciec od wszystkiego i żyć w spokoju z żoną. Przesłano mu więc zapro­szenie na polowanie, które zostało przyjęte. Terminu przyjazdu księcia jeszcze nie ustalono.
 
 
 
 
 
 
115
natychmiast przyjdzie. Gdy przyszedłem, zapytał, czy zadowolony jestem z poczynionych przygotowań, a także, czy nie potrzeba mi więcej pieniędzy. Zapytał też, czy opracowałem jakiś plan działa­nia. Odpowiedziałem, że jeszcze nie. Następnie dodał, że wszystko, co dotyczy tej sprawy, ma być trzymane w ścisłej tajemnicy i że Fiihrer ukarze winnych najmniejszego jej pogwałcenia. Fiihrer pra­gnie, aby mi to powtórzyć osobiście. Było typowe dla Ribbentropa, że o takich rzeczach mówił dopiero teraz. Zapewniłem go, że stanie się zgodnie z wolą Fiihrer a. Wreszcie udało mi się pożegnać i odejść. Następnego dnia odleciałem przez Lyon i Marsylię do Barcelony, a stamtąd do Madrytu. Duszący upał leżał nad ziemią. Nagie brą­zowe skały Pirenejów przypominały jakiś krajobraz księżycowy. Znałem pilotów, którzy często współpracowali z naszym wywia­dem, i jeden z nich zaprosił mnie do kabiny, abym mógł łyknąć tro­chę świeżego powietrza. Wkrótce nadlecieliśmy nad Madryt, zato­czyliśmy wielki łuk i łagodnie wylądowaliśmy na lotnisku.
Udałem się najpierw do hotelu dla niemieckich urzędników pań­stwowych, gdzie zameldowałem się oficjalnie, a następnie do prywat­nego domu, w którym miałem w rzeczywistości mieszkać. Następ­nie przebrałem się i odświeżyłem, po czym udałem się drogą okrężną do ambasady niemieckiej i zażądałem widzenia z niemiec­kim ambasadorem von Stohrerem.