Następnej soboty Jose Arcadio Buendia ubrał się w ciemny garnitur, kołnierzyk z celuloidu i zamszowe buty, które po raz pierwszy miał na sobie w dniu balu, i poszedł...

Corregidor i jego żona powitali go radośnie lecz także z zakłopotaniem, gdyż nie znali celu niespodziewanej wizyty, a poznawszy go myśleli, że pomylił imię wybranki. Żeby wyjaśnić pomyłkę, matka obudziła Remedios i przyniosła ją na rękach do salonu, jeszcze otumanioną snem. Spytano dziewczyn­kę, czy naprawdę chce wyjść za mąż, a ona pochlipując odpowiedziała, że chce tylko, żeby jej dali spać. Jose Arcadio Buendia, pojmując zmieszanie państwa Moscote, poszedł wyjaśnić tę sprawę z Aurelianem. Małżonkowie Moscote tymczasem przebrali się w uroczysty strój, poprzestawiali meble, umieścili świeże kwiaty w wazonach i oczekiwali go w towarzy­stwie starszych córek. Zmęczony niezręczną sytuacją i niewy­godnym twardym kołnierzykiem Jose Arcadio Buendia potwier­dził, że wybranką jego syna istotnie jest Remedios. „To nie ma sensu - oświadczył skonsternowany don Apolinar Moscote. - Mamy jeszcze sześć córek, wszystkie niezamężne i w wieku odpowiednim do małżeństwa. Byłyby zachwycone wychodząc za młodych ludzi poważnych i pracowitych, takich, jakim jest pański syn, a jemu wpadła w oko właśnie ta jedna, która jeszcze siusia do łóżka”. Jego żona, dobrze zakonserwowana kobieta o zmęczonych powiekach i zrezygnowanych gestach, skarciła go za grubiaństwo. Po zjedzeniu kremu owocowego zaakceptowa­no wybór Aureliana, z tym że pani Moscote prosiła tylko o rozmowę sam na sam z Urszulą. Zaintrygowana, protestując przeciwko mieszaniu jej w męskie sprawy, ale w rzeczywistości onieśmielona emocją, Urszula poszła odwiedzić ją nazajutrz. P01 godziny później wróciła z wiadomością, że Remedios jeszcze nic jest dojrzała. Aureliano nie uważał tego za poważną przeszkodę. Czekał tak długo, że mógł jeszcze zaczekać, aż narzeczona osiągnie dojrzałość.