Ale od kłamstwa nie mógł się powstrzymać, choćby po to, żeby zobaczyć minę Congdona...

Nie otrzyma pan oficjalnego wymówienia, a jedynie sporządzimy odpowiedni wpis w pańskich aktach cztery-zero.
Jakże przejrzysta była gra podsekretarza! Myślał, że uda mu się doprowadzić do zlikwidowania człowieka, którego uznał za niebez­piecznego. Że Rosjanie korzystając z tego, iż będą mieli do niego łatwy dostęp, sprzątną Braya przekonani, że nadal jest czynnym agentem. A wtedy Departament Stanu - ujawniając wpis o zwolnie­niu z pracy - wyprze się jakiejkolwiek odpowiedzialności.
Ci cholerni urzędnicy nigdy się nie zmienią! Ale zbyt mało wie­dzą. Likwidacja dla samej likwidacji nie ma najmniejszego sensu; nikt bez powodu nie podejmuje takiego ryzyka. Zabójstwo ma zawsze jakiś cel: albo chodzi o to, żeby się czegoś dowiedzieć, usuwając ważne ogniwo z łańcucha, albo żeby czemuś zapobiec. Czasami zabi­ja się, żeby dać nauczkę. Ale powód zawsze istnieje.
Pominąwszy takie zdarzenie jak w Pradze, ale tamten przypadek można uznać za danie nauczki. Brat za żonę.
Ale teraz koniec. Koniec z wymyślaniem strategii, podejmowa­niem decyzji, których celem było albo zwerbowanie, albo zabicie kogoś. Koniec.
Nie musi więcej zatrzymywać się w hotelach. Jakże miał już dość tych cuchnących łóżek w obskurnych hotelikach w najgorszych dzielnicach setek miast. Jakże ich nie cierpiał! Z wyjątkiem jednego krótkiego - zbyt krótkiego, boleśnie krótkiego - okresu, przez dwa­dzieścia dwa lata nie mieszkał nigdy w miejscu, które mógłby na­zwać domem.
Ale ten krótki, trwający zaledwie dwadzieścia siedem miesięcy okres pomógł mu przetrwać tysiące koszmarnych nocy. Bray wie­dział, że pamięć tamtych dni nie opuści go aż do śmierci.
Mieli małe mieszkanko w Berlinie Zachodnim, pałac snów i miło­ści, szczęścia, jakiego nigdy nie spodziewał się zaznać. Cudowna Katrine, jego piękna Katrine, miała wielkie oczy, w których malowa­ła się ciekawość świata i życia, a jej śmiech wydobywał się jakby z głębi jej duszy... I te chwile w całkowitej ciszy, kiedy go dotykała. Należała do niego, a on do niej, i...
Śmierć na Unter den Linden.
O Boże! Telefon, hasło. Mąż ją wzywa. Natychmiast. Uprzedzony strażnik przepuści ją przez punkt graniczny. Niech jedzie czym prę­dzej!
A to bydlę z KGB pewnie się śmiało. Aż do Pragi. Wtedy przestało się śmiać.
Scofield poczuł, że pieką go powieki. Kilka łez spłynęło mu po policzkach. Otarł je rękawiczką i przeszedł przez jezdnię.
Plakaty w oświetlonej witrynie biura podróży ukazywały nieziem­skie piękności skąpane w słońcu. Ten chłystek Congdon miał cał­kiem niezły pomysł z Karaibami. Żaden rząd nie wysyła agentów w rejon wysp i nie walczy tam o wpływy - z obawy, że mogły odnieść sukces i wywołać kryzys. Jedna Kuba zupełnie wystarczyła w tej części świata. Jeśli pojedzie na Karaiby, Rosjanie od razu domyśla się, że wypadł z gry. Bądź co bądź marzył kiedyś o wyjeździe na Grenadyny. Dlaczego nie miałby udać się tam teraz? Jutro z samego rana...
Zobaczył w szybie sylwetkę mężczyzny idącego drugą stroną ulicy. Pewnie nie zwróciłby uwagi na niewyraźne, pomniejszone odbicie, gdyby nie to, że mężczyzna specjalnie obszedł latarnię, żeby nie znaleźć się w jej blasku. Kimkolwiek był, wolał pozostać w cieniu; najwyraźniej śledził Braya. Facet był zawodowcem. Wystrzegał się gwałtownych ruchów, nagłego cofania się przed światłem. Chód miał swobodny, nieskrępowany. Brayowi przyszło do głowy, że może śle­dzi go jakiś jego dawny uczeń.
Cenił dobrą robotę. Miał ochotę podejść do mężczyzny, pochwalić go i życzyć mu łatwiejszego zadania w przyszłości. Departament Stanu nie tracił czasu. Congdon nie mógł się doczekać pierwszego raportu. Bray uśmiechnął się. Podsekretarz dostanie raport. Ale nie taki, jakiego oczekuje.