że chciał z nią pozostawać przez cały czas, przyglądać się jej i być przez nią ogląda- ny, poznawać ją, wejść w jej świat, mieć z nią dzieci...

Idąc dalej pod górę, Markiz zaczął
przeczuwać, że sam dla siebie stał się przeszkodą w dotarciu do Księgi. I że na dodatek
jakaś obca siła odebrała mu tę jego umiejętność kontroli, umiejętność, z której kiedyś
był tak dumny. Spojrzał z góry na obóz, na małe figurki koni i poruszającego się między
nimi Gauche’a, na śpiącą Weronikę i siebie samego leżącego obok niej. Z tej odległości
ów widok można było wziąć za kolorową, ale martwą ilustrację, obraz malowany ręką
wrażliwego pejzażysty, który postaci ludzkie umieszcza w krajobrazie tylko dla ozdoby.
Patrząc w dół, Markiz zrozumiał, że stanął przed wyborem, a ponieważ wierzył, że po-
ważnych wyborów nie dokonuje się nigdy samemu, odwrócił się i wspinał dalej, uwal-
niając stopami drobne kamyczki, które z szemrzącą skargą toczyły się w dół.
75 13
Następnego dnia wieczorem dojechali do ściśniętego między górami miasteczka.
Było w nim coś dziwnego. Pozamykane na głucho drzwi i okiennice, nieczynne dwie
kolejne oberże. Wreszcie spotkali ponurego mężczyznę, który popatrzył na nich jak na
duchy. Od niego dowiedzieli się, że miasteczko nazywa się Montrejeau i że od kilku dni
panuje tu zaraza. Mężczyzna dał im do zrozumienia, żeby nie spodziewali się ciepłego
ani w ogóle jakiegokolwiek przyjęcia. Ludzie bali się i nie wychodzili z domów. Radził
im przenocować gdzieś poza miastem i jak najszybciej jechać dalej.
Mimo że konie były zmęczone i ledwie powłóczyły nogami, zdecydowali się minąć
miasto. Byli głodni i zmarznięci.
Tego dnia Gauche zauważył subtelną zmianę, jaka nastąpiła po nocy spędzonej
w górach. Nie znał faktów. Nie widział Weroniki i Markiza wychodzących poza obóz
ani tego, jak wracali — objÄ™ci i nieobecni. ZresztÄ… chyba nie zrozumiaÅ‚by tego. Nie wie-
dział dokładnie, czym jest mężczyzna i kobieta, i co znaczy to, że szukają w ciemno-
ściach miejsca, żeby się złączyć. Wyczuwał tylko, że przepaść między ludźmi i zwierzę-
tami nie jest tak wielka, jak zwykło się sądzić. A jeżeli nawet rozumiał, czym może być
miłość między ludźmi, to pewnie przypisywał jej te same cechy co pieszczotom koni
i nagłemu odchodzeniu od zmysłów jego żółtego psa.
Teraz jednak wiedział, że coś się dzieje. Zauważał długie i ciężkie spojrzenia
Markiza rzucane na jadącą obok konno Weronikę. Widział ich radosne zmieszanie,
kiedy napotykali nawzajem swoje spojrzenia, i to, z jakim trudem odrywali je od sie-
bie. Gauche prawie czuł tę siłę, która sprawiała, że ich konie szły teraz wolniej i zawsze
blisko. W milczeniu jadących na nich ludzi słyszał pytania, a w wypowiadanych przez
nich pytaniach już zawarte były odpowiedzi. W nagle okazywanej troskliwości Markiza
tkwiła świadomość władzy. W uległym przyjmowaniu tej opieki przez Weronikę także
tkwiła świadomość władzy, ale władzy innej, bardziej ukrytej.
Tego dnia kilka razy przekraczali jakąś płytką, kamienistą rzekę i robili wtedy mały
postój. Na takim postoju pewien gest Markiza niezwykle mocno podziałał na Gauche’a.
Markiz dotknął Weroniki w taki sposób, że dotyk jak echo rozszedł się falami w powie-
trzu. Gauche znalazł się w zasięgu tego echa i jego ciało zadrżało. W następnej chwili
75 cały stał się pragnieniem takiego dotyku. Gauche przez przypadek dostał się w zasięg miłości i pożądania tych dwojga, i poczuł się z nimi związany na zawsze. A ponieważ
niemy chłopak nie doświadczył różnicy między kobietą a mężczyzną i sam nie był do
końca ani jednym, ani drugim, pokochał ich od chwili tego gestu całym swoim pragnie-
niem miłości. Oddał im to, co zwykle dzieci ofiarowują rodzicom, czyli bezgraniczne
zaufanie i największy podziw. I oczekiwanie, że ten czuły, drobny gest będzie się powta-
rzał w nieskończoność, dając pewność, że w świecie istnieje harmonia głębsza niż ta,
której jest w stanie doświadczyć rozum.
Tak więc Gauche stał się jedyną sprzyjającą tej niespodziewanej miłości osobą.