Zaskoczyło starego gospodarza, iż wiatronogi, swawolny Bard przystał na to z całego serca, nadmieniając jednakże, że zgodę na to musi wyrazić oczywiście Krąg...

Ha, Krąg wyraził zgodę, nałożywszy na niego jedynie obowiązek skomponowania mistrzowskiej bal­lady o burzy, miłości, zalotach i co tam jeszcze; więc osiadł szczęśliwy, kochając po trzykroć - swą panią, ziemię, no i muzykę; a przed upływem roku - czterokroć...
- To Dirk! To po ojcu Dirk odziedziczył tak cudowny głos!
- I od niego nauczył się tak pięknie muzykować. Ale gwoli ścisłości, wybiegasz nieco do przodu. Pierworodnym dzieckiem wcale nie był Dirk. Przed nim były trzy starsze siostry, a potem doczekał się dwóch młodszych i na koniec jeszcze małego braciszka. Kiedy udaje im się jakoś wszystko zorganizować i ogarnąć, urządzają rodzinne koncerty. Po­winnaś ich kiedyś posłuchać, to cudowne! Na mój honor, tam nawet niemowlęta płaczą we właściwej tonacji! No cóż, dziadek zmarł wielce ukontentowany, gdyż w chwili odejścia na wieczny odpoczynek dwie jego wnuczki właśnie rozpo­częły radośnie wydawać na świat ogromną liczbę własnego potomstwa.
- Ja pytałam o Dirka.
- Talio, ptaszyno, nie można oddzielać Dirka od jego rodziny. Oni wszyscy są tacy sami, przyjrzyj się jednemu, a będziesz wiedzieć, jaka jest reszta. Nie mam pojęcia jak można cokolwiek przeprowadzić w tym domu, gdyż wszy­stko tam, według mnie, poddane jest żywiołom chaosu.
- Tak jak Bard?
- Istotnie, on jest najlepiej spośród nich zorganizowany. Gdyby nie on i mężowie sióstr, trawiliby ustawicznie czas na kręceniu się w kółko. Kochają się tam wszyscy wprost niewiarygodnie i to uczucie miłości spływa na każdego, kto nieświadomie wyląduje w ich kręgu.
- Tak jak ty.
- Tak jak ja. Dirk uparł się zabrać mnie do siebie w pier­wsze wakacje po tym, jakeśmy się poznali, gdy tylko prze­konał się, że w moim rodzinnym domu nie będzie nikogo poza służbą. Przyjęli mnie tak, jakbym należał do rodziny. Kąpałem dzieci i byłem żegnany ze łzami w oczach. Byłem tym wszystkim przytłoczony, nie spodziewałem się spotkać takich ludzi!
Talia roześmiała się, wyobraziwszy sobie pełnego rezer­wy, nieco nieśmiałego młodego chłopca, jakim musiał być Kris w rękach rodziny, wydawać by się mogło, szaleńców.
- Gdy trochę do nich przywykłem, bawiłem się dosko­nale. To dlatego przy lada okazji, gdy Dirk wracał do domu, ja zawsze udawałem się razem z nim. W tej chwili cztery z jego sióstr są zamężne. Trzy z nich żyją w poszerzonym domu rodzinnym, a ich mężowie pracują wspólnie na gospo­darstwie, pomagając ojcu Dirka, któremu niedomagają kolana. Ostatnia żyje na własnej ziemi, lecz każde święta spędza razem z resztą rodziny. To wspaniałe, że jest im tak dobrze ze sobą.
- Mówiliśmy o Dirku.
- To prawda. - W oczach Krisa zabłysła psota, na dźwięk zniecierpliwienia w jej głosie. - Kiedy został Wy­brany był nawet młodszy ode mnie, miał jedenaście lat - pewnie dlatego, że w tym wieku był już w wielu sprawach dojrzalszy niż ja, mając trzynaście. Zostaliśmy Wybrani w tym samym roku i prawie w tym samym miesiącu. Opowiadał mi, że Ahrodie Wybrała go na środku rynku podczas jarmarku, a on próbował zwrócić jej uwagę na swoją siostrę, bo myślał, że taki brzydal jak on nie mógłby zostać Heroldem!
- Biedaczek.
- W Kolegium zostaliśmy więc kolegami z tego samego roku. Szybko zauważył, jaki byłem samotny, z jaką trudno­ścią radziłem sobie z innym dziećmi i zadecydował, że po­trzebny mi jest przyjaciel. A ponieważ, bezspornie, sam nie potrafiłem zaprzyjaźnić się z nikim, on zamierzał to zrobić za mnie! Na lekcjach jednakże to ja musiałem jemu pomagać, bo uczył się średnio. Panowało powszechne mniemanie, że po okresie czeladniczym on będzie patrolował Obwody Gra­niczne, a ja będę uczył. Nagle stwierdziliśmy, że nasze Dary uzupełniają się, i że doskonale pracuje się nam razem. Wszel­kie plany wzięły w łeb.
- I zaczęliście wspólnie pracować.