Zło obróci się w dobro, a przeszłość odmieni...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Tylko tak śmiertelnicy mogą od-mieniać swój los! Poprzez pozytywną zemstę, że tak powiem. A teraz weź ten kwiat.
— Zaniosę go ojcu, pani.
— A potem — powiedziała — możesz zabrać mnie ze sobą do Tanelorn.
Spojrzał w jej spokojne, lekko zamglone oczy i zawahał się przez chwilę.
— Będzie to dla mnie zaszczyt, pani.
— Ropuchu! Ropuchu! — rozdarł się nagle wielkim głosem Wheldrake, bo-
wiem stworzenie poczłapało na masywnych kończynach ku drzwiom, dalej kory-
tarzami i kajutami na zrujnowany pokład, gdzie kłębili szukając drogi na zewnątrz niedawni niewolnicy Chaosu. Poeta gonił cały czas za nim, wołając: — Zatrzymaj się, ropuchu miły! Rywalu kochany! Przez wzgląd na miłość naszą wspólną, przystańże, błagam!
Ropuch jednak przystanął dopiero przy wejściu na Okręt Bywszy, skąd obejrzał się na Wheldrake’a i Charion, która też puściła się w pogoń, i przez chwilę jakby na nich oczekiwał. Gdy byli już blisko, skoczył w blask dnia, lądując na plaży, gdzie całymi rzeszami, niczym rojne wszy, wolni teraz ludzie umykali na 187
ląd, który nie był już pod władaniem tyranii. Tam ropuch przycupnął, znów oczekując. . .
. . . a obok pojawiła się nagle w rozkołysanej lektyce starsza pani Phatt poganiająca spoconych syna i wnuka do szybszego biegu. Ledwie jednak ujrzała wnuczkę i Wheldrake’a, zaraz wrzasnęła na potomków, by dla odmiany stanęli wreszcie.
— Radości moje, kochani, cudowni. . . Wesołku umiłowany! — Cisnęła po-
dartą parasolkę, którą osłaniała swą starczą głowę, i wyszczerzyła się do Wheldrake’a. — Podporo moja, kowalu słów! Och, jakaż szczęśliwa będzie Charion! Jaka i ja byłabym szczęśliwa, gdybyście byli już w Putney! Postawcie mnie! Postawcie mnie, chłopcy! Jesteśmy na miejscu. Mówiłam wam, że nic nam nie grozi!
Mówiłam, że ona ma w rękawie jeszcze jedną sztuczkę dla poratowania sytu-
acji! Koguciku mój grzebieniasty! Hulako rymów! Chodźcie ze mną. Poszukamy Krańca Czasu!
— Miejsce to dość konfundujące, jak pamiętam — stwierdził Wheldrake, ale
i tak pławił się cały w aprobacie okazywanej mu przez starszą panią, która najwyraźniej już dawno uznała go za ukochanego członka rodziny.
— Mówiłem, że nie mogliśmy daleko odejść, ojcze! — stwierdził Koropith
tonem tak triumfalnym, że aż Fallogard zgromił go spojrzeniem — Chociaż i ty, rzecz jasna, miałeś rację rozpoznając tę plażę.
Róża i trzy siostry też pojawiły się na brzegu, by przywitać przyjaciół, ale niosły ze sobą jedynie puzdro z duszą. Poddany metafizycznemu filetowaniu i za-puszkowaniu hrabia Piekieł miał pozostać we wraku, miejscu sposobnym do roz-myślań o kolejach losu, którego wyrokiem miał się niebawem oddać dziełu o wiele bardziej zbożnemu niż dotąd. W lewej ręce Róża niosła szarą wilczą skórę, któ-
rą Gaynor przywłaszczył sobie nie rozumiejąc, że jej porzucenie przez Esberna było miarą sukcesu tego dobrego człowieka.
— Co? — zdumiał się Wheldrake. — Czyżbyś uznała to futro za cenną zdo-
bycz, pani?
Róża jednak łagodnie pokręciła głową.
— Niegdyś należała ona do mojej siostry. Tej jedynej, która prócz mnie ocalała przed Gaynorem. . .
W ten sposób Elryk poznał ostatni zapewne element wielkiej manipulacji, któ-
rą Róża zaaranżowała na skalę całego multiwersum.
Matka Phatt spojrzała na nią pytająco.
— Czujesz się usatysfakcjonowana, dziecko?
— Na ile to możliwe — przyznała Róża.
— Wielkiej potędze służysz — dodała starsza pani, złażąc z lektyki i powo-
li, ale z zadowoleniem kuśtykając przez żwir plaży. — Czy owa potęga nie jest przypadkiem zwana Równowagą?
188

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.