Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.
Możliwe jest również kwestionowanie autentyczności klauzuli uwierzytelniającej (legalizacyjnej)39.
Przepisem prawa wewnętrznego, który uprawnia polskiego konsula do uwierzytelnienia zagranicznego dokumentu, jest art. 21 ustawy z 13 lutego 1984 r. o funkcjach konsulów (Dz.U. nr 9, póz. 34 z późn. zm.). Uprawnienie konsula do uwierzytelnienia dokumentów sporządzonych przez organy państwa przyjmującego wynika z art. 5 lit. f konwencji wiedeńskiej o stosunkach konsularnych, sporządzonej 24 kwietnia 1963 r. (Dz.U. z 1982 r. nr 13, póz. 98). Analogicznie uprawnienie zostało przyznane konsulowi w dwustronnych konwencjach konsularnych zawartych przez Polskę. Problematyka zniesienia wymagania legalizacji dokumentów urzędowych jest objęta także regulacją umów międzynarodowych. Najistotniejsze znaczenie w tym zakresie ma konwencja o zniesieniu wymogu legalizacji dokumentów urzędowych, sporządzona w Hadze 5 października 1961 r., która nie obowiązuje wobec Polski. Konwencja ta ma zastosowania do ponad 40 państw, w tym m.in. do Austrii, Belgii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Izraela, Niemiec, Portugalii, Szwajcarii, Wielkiej Brytanii i Włoch. Zgodnie z przepisami konwencji, dokument urzędowy sporządzony w państwie będącym stroną konwencji jest skuteczny w innym państwie będącym stroną konwencji — bez potrzeby legalizacji. Warunkiem takiej skuteczności jest umieszczenie na dokumencie tzw. aposdlle, do sporządzenia której właściwy jest określony organ państwowy. Konwencja ma zastosowanie także do urzędowych poświadczeń, takich jak: stwierdzających rejestrację dokumentu lub fakt jego istnienia w określonym dniu oraz poświadczających podpisy, jeżeli poświadczenia te są zamieszczone na dokumentach prywatnych. Polska jest natomiast stroną europejskiej konwencji o zniesieniu wymogu legalizacji dokumentów sporządzonych przez przedstawicieli dyplomatycznych lub urzędników konsularnych, sporządzonej w Londynie 7 czerwca 1968 r. (Dz.U. z 1995 r. nr 76, póz. 381 i 382). Stronami tej konwencji poza Polską są: Austria, Cypr, Czechy, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Lichtenstein, Luksemburg, Niemcy, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, Wielka Brytania i Włochy. Konwencja ta zwalnia z wymagania legalizacji dokumenty, które zostały sporządzone przez przedstawicieli dyplomatycznych (lub urzędników konsularnych) państwa będącego stroną konwencji, działających na terytorium jakiegokolwiek państwa, które mają być przedłożone: a) na terytorium innego państwa będącego stroną konwencji lub b) przedstawicielom dyplomatycznym (lub urzędnikom konsularnym) innego 38 Por. E. Wierzbowski, Międzynarodowy obrót..., s. 159 i n. 39 Por. K. Piasecki, K.p.c. Komentarz, art. 244 Nb 16. 3. Zagraniczne dokumenty urzędowe 255 państwa będącego stroną konwencji, wykonującym swe czynności na terytorium państwa nie będącego stroną konwencji. Zniesienie wymagania uwierzytelnienia (legalizacji) zagranicznych dokumentów urzędowych ma miejsce także na podstawie umów dwustronnych (por. np. art. 17 umowy z Algierią, art. 56 umowy z Austrią, art. 11 umowy z Białorusią, art. 88 umowy z Bułgarią, art. 27 umowy z Chinami, art. 15 umowy z b. Czechosłowacją, art. 11 umowy z Egiptem, art. 15 umowy z Grecją, art. 14 umowy z Irakiem, art. 61 umowy z b. Jugosławią, art. 9 umowy z KRLD, art. 9 umowy z Kubą, art. 19 umowy z Libią, art. 15 umowy z Litwą, art. 13 umowy z Łotwą, art. 23 umowy z Marokiem, art. 16 umowy z Mongolią, art. 13 umowy z Rumunią, art. 15 umowy z Syna, art. 17 umowy z Tunezją, art. 13 umowy z Turcją, art. 15 umowy z Ukrainą, art. 16 umowy z Węgrami, art. 15 umowy z Wietnamem, art. 5 umowy z Włochami. Wskazane wyżej postanowienia, aczkolwiek różnej treści, wyrażają zasadę, że dokumenty sporządzone lub uwierzytelnione w przepisanej formie przez właściwy organ i opatrzone pieczęcią urzędową nie wymagają legalizacji do ich użycia w drugim państwie. Postanowienia o zniesieniu obowiązku legalizacji określonych dokumentów zawarte są również w wielostronnych umowach międzynarodowych regulujących problematykę międzynarodowego obrotu prawnego w sprawach cywilnych i handlowych. Przykładowo wymienić można zwolnienie od legalizacji odpisów orzeczeń, ich tłumaczeń i innych dokumentów, które są załączone do wniosków o uznanie lub wykonanie zagranicznych orzeczeń (art. 17 ust. 3 konwencji dotyczącej uznawania i wykonalności orzeczeń odnoszących się do obowiązków alimentacyjnych, sporządzonej w Hadze 2 października 1973 r., art. 16 europejskiej konwencji o uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń dotyczących pieczy nad dzieckiem oraz przywracaniu pieczy nad dzieckiem, sporządzonej w Luksemburgu 20 maja 1980 r., art. 49 konwencji podpisanej w Lugano). Od legalizacji zwolnione są wnioski o doręczanie pism (art. 3 ust. l konwencji o doręczaniu za granicę dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych, sporządzonej w Hadze 15 listopada 1965 r.) i o przeprowadzaniu dowodów za granicą w sprawach cywilnych i handlowych, sporządzonej w Hadze 18 marca 1970 r.). Zwolnienie obejmuje również dokumenty dotyczące uzyskania pomocy prawnej (art. 4 Porozumienia europejskiego w sprawie przekazywania wniosków o przyznanie pomocy sądowej, sporządzonego w Strasburgu 27 stycznia 1977 r. i art. 10 Konwencji o ułatwieniu dostępu do wymiaru sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych, sporządzonej w Hadze 25 października 1980 r.). Zniesienie wymagania legalizacji dokumentów oparte na postanowieniach umów nie wyłącza możliwości żądania legalizacji (uwierzytelnienia) przez polskie przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny, jeżeli dokument taki wywołuje wątpliwości co do jego autentyczności (prawdziwości)40. 40 Por. ponadto P. Czubik, Legalizacja krajowa dokumentów, Kraków 1998. 256 IX. Inne zagadnienia procesowe... 4. ZABEZPIECZENIE SPADKU PO CUDZOZIEMCACH Dopuszczalność wydawania zarządzeń zabezpieczających, których celem jest ochrona majątku spadkowego, przewidziana jest w ustawodawstwach wielu państw. Przykładowo omówię art. 89 szwajcarskiego prawa prywatnego międzynarodowego, zgodnie z którym, jeżeli spadkodawca z ostatnim miejscem zamieszkania za granicą pozostawił majątek w Szwajcarii, władze szwajcarskie w miejscu położenia rzeczy wydają zarządzenia konieczne dla tymczasowej ochrony wartości majątkowych41.
|
WÄ…tki
|