ďťż

nione zasady muszš mieć w nim zastosowanie...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.
Traktaty wspólnotowe nie
zawierajš postanowienia na wzór art. 38 Statutu MTS. W literaturze prawa
europejskiego pod pojęciem ogólnych zasad prawa rozumie się zarówno
zasady ogólne zawarte w Traktatach założycielskich, jak i zasady ogólne
wspólne porzšdkom prawnym państw członkowskich.
W pierwszym przypadku mamy do czynienia z zasadami, które bezpo-
œrednio - jako zasady traktatowe - ujęte zostały w prawie pierwotnym wspól-
notowym. Do tej grupy zasad zalicza się przede wszystkim zasadę solidar-
noœci, zasadę niedyskryminacji ze względu na przynależnoœć państwowš
oraz zasadę subsydiarnoœci. Zasady te omówione sš w innym miejscu.
W drugim przypadku chodzi o niepisane zasady prawa wspólnotowego,
których istnienie i treœć muszš być dopiero ustalone. Traktaty wspólnotowe
w jednym tylko miejscu nawišzujš do pojęcia „ogólne zasady wspólne dla
systemów prawnych państw członkowskich". Mianowicie art. 288 (d. art.
215) TWE (także odpowiednie postanowienie Traktatu EWEA) stanowi, że
„W przypadku odpowiedzialnoœci pozaumownej Wspólnota, zgodnie z ogól-
nymi zasadami wspólnymi dla systemów prawnych państw członkowskich,
pokrywa wszelkie szkody wyrzšdzone przez jej organy lub funkcjonariuszy
podczas wykonywania ich obowišzków". (Na marginesie można tu wyja-
œnić, że zgodnie ze zdaniem pierwszym art. 288 odpowiedzialnoœć kontrak-
towa Wspólnoty podlega prawu właœciwemu danej umowy).
Ustalania istnienia i treœci „ogólnych zasad prawa" w powyższym rozu-
mieniu musiał się podjšć - w trakcie swego orzecznictwa - Europejski
Trybunał Sprawiedliwoœci. Ustalajšc te zasady Trybunał wyszedł daleko poza
problematykę pozaumownej odpowiedzialnoœci Wspólnot. Głównymi dzie-
dzinami w tym zakresie była częœć ogólna prawa administracyjnego oraz
sfera praw zasadniczych jednostek, łšcznie z ochronš praw człowieka
16
w ramach prawa wspólnotowego. Metodš ustalania ogólnych zasad prawa
stosowanš przez Trybunał były badania porównawcze systemów prawnych
państw członkowskich, przy czym Trybunał nie był w tym zakresie zbyt
rygorystyczny, bowiem nie uważał, że pewna zasada - aby być uznanš za
ogólnš zasadę prawa wspólnotowego - musi występować równoczeœnie
we wszystkich systemach prawnych państw członkowskich. Trybunałowi
chodziło raczej o ustalanie zasad najbardziej sprzyjajšcych realizacji celów
Wspólnot. Ustalajšc omawiane tu ogólne zasady prawa Trybunał szczegól-
ne znaczenie przywišzywał do wspólnych tradycji konstytucyjnych państw
członkowskich - a w przypadku praw zasadniczych jednostek - również do
Konwencji Europejskiej o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wol-
noœci z 4 listopada 1950 r.
Sferę ogólnš prawa administracyjnego Trybunał œciœle powišzał z zasa-
dami państwa prawnego i ustalił m.in. następujšce zasady: - zasadę pro-
porcjonalnoœci, - zasadę ochrony zaufania i bezpieczeństwa prawnego, -
zasadę ochrony praw nabytych w dobrej wierze; - zasadę kontradyktoryj-
noœci postępowania dyscyplinarnego, - zasadę równego traktowania, - za-
sadę ne bis in idem i - zasadę prawa wglšdu do akt.
Prawa zasadnicze (indywidualne) - jako ogólne zasady prawa wspólno-
towego - zwišzane sš ze sferš działalnoœci Wspólnot, odnoszš się więc
one do spraw gospodarczych i społecznych. Wymienia się m.in. następujš-
ce prawa zasadnicze ustalone przez Trybunał:
- prawo własnoœci (ochrona własnoœci),
- swoboda wykonywania zawodu,
- wolnoœć prowadzenia handlu,
- prawo swobodnego prowadzenia działalnoœci gospodarczej,
- poszanowanie sfery prywatnej,
- poszanowanie życia rodzinnego (prawo do sprowadzenia rodziny w zwišzku
: korzystaniem ze swobody przepływu pracowników),
- prawo zrzeszania (zwišzki pracowników i zwišzki pracodawców),
- wolnoœć wyznawania religii (chodzi tu o dostęp do służby cywilnej Wspólnot),
- nienaruszalnoœć mieszkania prywatnego (chodzi tu o uprawnienia funk-
jonariuszy Komisji w zakresie kontroli przestrzegania reguł konkurencji),
poufnoœć korespondencji z adwokatem, i inne.
Formułujšc prawa zasadnicze Trybunał okreœlał równoczeœnie ich grani-
a, jak też zakres ewentualnych ograniczeń tych praw. Z jednej bowiem
rony prawa zasadnicze sš o tyle ograniczone, że muszš być włšczone
strukturę prawa wspólnotowego i cele Wspólnoty, z drugiej strony - jak
wierdził Trybunał - jest rzeczš uprawnionš, że prawa te powinny być,
/^M^
jeœli to niezbędne, poddane ograniczeniom jeœli jest to uzasadnione ważny-
mi celami, do których dšży Wspólnota, pod warunkiem jednak, że istota
{the substance) prawa pozostanie nienaruszona1.
Zasady ogólne wspólne dla systemów prawnych państw członkowskich
stanowiš - jak już zaznaczono - niepisane pierwotne prawo wspólnotowe.
Ze względu na metodę ich ustalania, nazywane sš też europejskim pra-
wem porównawczym. Ze względu zaœ na to, że ustalane sš one przez
Trybunał Sprawiedliwoœci zaliczane sš do tzw. prawa sędziowskiego.
C. Prawo zwyczajowe
W skład niepisanego pierwotnego prawa wspólnotowego wchodzš rów-
nież normy prawa zwyczajowego. Dla powstania normy prawa zwyczajo-
wego niezbędne jest wystšpienie dwóch elementów. Niezbędna jest po
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, Ĺźe oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, Ĺźe posłuĹźyłeś się odpowiednią taktyką.