ďťż
Jak ciÄ zĹapiÄ
, to znaczy, Ĺźe oszukiwaĹeĹ. Jak nie, to znaczy, Ĺźe posĹuĹźyĹeĹ siÄ odpowiedniÄ
taktykÄ
.
Traktaty wspólnotowe nie
zawierajš postanowienia na wzór art. 38 Statutu MTS. W literaturze prawa europejskiego pod pojęciem ogólnych zasad prawa rozumie się zarówno zasady ogólne zawarte w Traktatach założycielskich, jak i zasady ogólne wspólne porzšdkom prawnym państw członkowskich. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z zasadami, które bezpo- rednio - jako zasady traktatowe - ujęte zostały w prawie pierwotnym wspól- notowym. Do tej grupy zasad zalicza się przede wszystkim zasadę solidar- noci, zasadę niedyskryminacji ze względu na przynależnoć państwowš oraz zasadę subsydiarnoci. Zasady te omówione sš w innym miejscu. W drugim przypadku chodzi o niepisane zasady prawa wspólnotowego, których istnienie i treć muszš być dopiero ustalone. Traktaty wspólnotowe w jednym tylko miejscu nawišzujš do pojęcia ogólne zasady wspólne dla systemów prawnych państw członkowskich". Mianowicie art. 288 (d. art. 215) TWE (także odpowiednie postanowienie Traktatu EWEA) stanowi, że W przypadku odpowiedzialnoci pozaumownej Wspólnota, zgodnie z ogól- nymi zasadami wspólnymi dla systemów prawnych państw członkowskich, pokrywa wszelkie szkody wyrzšdzone przez jej organy lub funkcjonariuszy podczas wykonywania ich obowišzków". (Na marginesie można tu wyja- nić, że zgodnie ze zdaniem pierwszym art. 288 odpowiedzialnoć kontrak- towa Wspólnoty podlega prawu właciwemu danej umowy). Ustalania istnienia i treci ogólnych zasad prawa" w powyższym rozu- mieniu musiał się podjšć - w trakcie swego orzecznictwa - Europejski Trybunał Sprawiedliwoci. Ustalajšc te zasady Trybunał wyszedł daleko poza problematykę pozaumownej odpowiedzialnoci Wspólnot. Głównymi dzie- dzinami w tym zakresie była częć ogólna prawa administracyjnego oraz sfera praw zasadniczych jednostek, łšcznie z ochronš praw człowieka 16 w ramach prawa wspólnotowego. Metodš ustalania ogólnych zasad prawa stosowanš przez Trybunał były badania porównawcze systemów prawnych państw członkowskich, przy czym Trybunał nie był w tym zakresie zbyt rygorystyczny, bowiem nie uważał, że pewna zasada - aby być uznanš za ogólnš zasadę prawa wspólnotowego - musi występować równoczenie we wszystkich systemach prawnych państw członkowskich. Trybunałowi chodziło raczej o ustalanie zasad najbardziej sprzyjajšcych realizacji celów Wspólnot. Ustalajšc omawiane tu ogólne zasady prawa Trybunał szczegól- ne znaczenie przywišzywał do wspólnych tradycji konstytucyjnych państw członkowskich - a w przypadku praw zasadniczych jednostek - również do Konwencji Europejskiej o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wol- noci z 4 listopada 1950 r. Sferę ogólnš prawa administracyjnego Trybunał cile powišzał z zasa- dami państwa prawnego i ustalił m.in. następujšce zasady: - zasadę pro- porcjonalnoci, - zasadę ochrony zaufania i bezpieczeństwa prawnego, - zasadę ochrony praw nabytych w dobrej wierze; - zasadę kontradyktoryj- noci postępowania dyscyplinarnego, - zasadę równego traktowania, - za- sadę ne bis in idem i - zasadę prawa wglšdu do akt. Prawa zasadnicze (indywidualne) - jako ogólne zasady prawa wspólno- towego - zwišzane sš ze sferš działalnoci Wspólnot, odnoszš się więc one do spraw gospodarczych i społecznych. Wymienia się m.in. następujš- ce prawa zasadnicze ustalone przez Trybunał: - prawo własnoci (ochrona własnoci), - swoboda wykonywania zawodu, - wolnoć prowadzenia handlu, - prawo swobodnego prowadzenia działalnoci gospodarczej, - poszanowanie sfery prywatnej, - poszanowanie życia rodzinnego (prawo do sprowadzenia rodziny w zwišzku : korzystaniem ze swobody przepływu pracowników), - prawo zrzeszania (zwišzki pracowników i zwišzki pracodawców), - wolnoć wyznawania religii (chodzi tu o dostęp do służby cywilnej Wspólnot), - nienaruszalnoć mieszkania prywatnego (chodzi tu o uprawnienia funk- jonariuszy Komisji w zakresie kontroli przestrzegania reguł konkurencji), poufnoć korespondencji z adwokatem, i inne. Formułujšc prawa zasadnicze Trybunał okrelał równoczenie ich grani- a, jak też zakres ewentualnych ograniczeń tych praw. Z jednej bowiem rony prawa zasadnicze sš o tyle ograniczone, że muszš być włšczone strukturę prawa wspólnotowego i cele Wspólnoty, z drugiej strony - jak wierdził Trybunał - jest rzeczš uprawnionš, że prawa te powinny być, /^M^ jeli to niezbędne, poddane ograniczeniom jeli jest to uzasadnione ważny- mi celami, do których dšży Wspólnota, pod warunkiem jednak, że istota {the substance) prawa pozostanie nienaruszona1. Zasady ogólne wspólne dla systemów prawnych państw członkowskich stanowiš - jak już zaznaczono - niepisane pierwotne prawo wspólnotowe. Ze względu na metodę ich ustalania, nazywane sš też europejskim pra- wem porównawczym. Ze względu za na to, że ustalane sš one przez Trybunał Sprawiedliwoci zaliczane sš do tzw. prawa sędziowskiego. C. Prawo zwyczajowe W skład niepisanego pierwotnego prawa wspólnotowego wchodzš rów- nież normy prawa zwyczajowego. Dla powstania normy prawa zwyczajo- wego niezbędne jest wystšpienie dwóch elementów. Niezbędna jest po
|
WÄ
tki
|