- Nie ludzi, Jacku...

Zwierzęta pachną lepiej niż ludzie. Nie ludzi. Wilk!
Zeszli po stoku na dno jaru. Jack wyjął kłódkę z kieszeni i kilka razy przełożył ją przez metalowe ucho oraz pokazał Wilkowi, jak przekręcić klucz.
- Potem wsuń go pod drzwi, dobrze? - polecił. - Kiedy zmienisz się z powrotem, wypchnę ci go na zewnątrz.
Popatrzył pod drzwi - między nimi i ziemią widniał dwucalowy prześwit.
- Pewnie, Jacky. Wypchniesz mi go z powrotem.
- No dobrze, co teraz robimy? - spytał Jack. - Mam już wejść do szopy?
- Usiądź tutaj - polecił Wilk i wskazał miejsce na podłodze, jakąś stopę od wejścia.
Jack popatrzył na niego pytająco, po czym wszedł do drewutni i usiadł. Wilk przykucnął tuż za uchylonymi drzwiami i nawet się nie oglądając, wyciągnął rękę w stroną chłopca. Jack ją ujął - przypominało to trzymanie w dłoni włochatego stworzenia rozmiarów królika. Wilk ścisnął mu rękę tak silnie, że Jack prawie krzyknął - czuł jednak, że gdyby nawet to zrobił, to Wilk by go nie usłyszał. Jego towarzysz znów patrzył w górę z rozmarzoną, spokojną i zachwyconą miną. Po sekundzie czy dwóch Jack zdołał nadać dłoni w uścisku Wilka wygodniejszą pozycję.
- Długo tak będziemy siedzieć? - spytał.
Minęła prawie minuta, nim Wilk odpowiedział.
- Ile trzeba - rzekł i znowu ścisnął rękę chłopca.
 
9.
 
Przez całe godziny siedzieli tak bez słowa po obu stronach wejścia - aż światło dnia zaczęło wreszcie przygasać. Wilk niemal niezauważalnie drżał przez ostatnich dwadzieścia minut, a w miarę jak robiło się coraz ciemniej, dygotanie narastało. Jack pomyślał, że tak pewnie trzęsie się rasowy koń w boksie przed początkiem wyścigu, gdy czeka na odgłos wystrzału i otwarcie bramki.
- Zaczyna zabierać mnie z sobą - szepnął Wilk. - Wkrótce będziemy biegli razem, Jack. Szkoda, że ty tego nie potrafisz.
Odwrócił głowę i popatrzył na chłopca. Jack wyczuł, że chociaż Wilk mówił poważnie, duża część jego istoty mówiła równocześnie: Mógłbym równie dobrze gonić ciebie, jak biec razem z tobą, mój mały przyjacielu.
- Pewnie teraz musimy już zamknąć drzwi - powiedział Jack.
Spróbował wyciągnąć rękę z uścisku Wilka, lecz nie zdołał tego zrobić, dopóki jego towarzysz nie puścił jej niemal z pogardą.
- Zamkniemy Jacka w środku, zamkniemy Wilka na zewnątrz.
Oczy Wilka rozbłysły przez chwilę na żółto, jakby się stopiły, wskutek czego upodobnił się do Elroya.
- Pamiętaj, że masz dbać o bezpieczeństwo stada - przypomniał Jack.
Cofnął się na środek szopy.
- Stado idzie do stodoły, a kłódkę wiesza się na drzwiach. Nie Skrzywdzi Swojego Stada.
Z oczu wilka przestał skapywać ogień; przygasły i nabrały pomarańczowego odcienia.
- Załóż kłódkę na drzwi.
- Przecież właśnie to robię, niech to Bóg przygwoździ! - odparł Wilk. - Zakładam przygwożdżoną przez Boga kłódkę na przygwożdżone przez Boga drzwi, widzisz? - Kłapnął nimi, natychmiast pogrążając Jacka w ciemnościach. - Słyszysz, Jacky? To ta przygwożdżona przez Boga kłódka.
Jack usłyszał szczęknięcie kłódki o ucho, a następnie obracające się zapadki zamka.
- Teraz klucz - powiedział.
- Przygwożdżony przez Boga klucz, właśnie tu i teraz - rzekł Wilk.
Rozległ się szczęk wsuwanego, obracającego się i po chwili wysuwającego się klucza. Sekundę później klucz odbił się od pokrytej kurzem ziemi za drzwiami tak silnie, że pokoziołkował aż do listwy przy podłodze.
- Dziękuję - szepnął Jack.
Pochylił się i wodził palcami wzdłuż desek, aż namacał klucz. Przez chwilę ściskał go tak silnie, że niemal przebił nim skórę - siniec w kształcie stanu Floryda został mu prawie przez pięć dni; podniecenie po aresztowaniu sprawiło jednak, że nie zauważył, kiedy zniknął.
Jack starannie wsunął klucz do kieszeni. Na zewnątrz Wilk dyszał regularnie, z wyraźnym podnieceniem.
- Jesteś na mnie zły, Wilku? - wyszeptał Jack przez drzwi.
Łupnęła w nie ciężka pięść.
- Nie! Nie zły! Wilk!
- To dobrze - odparł chłopiec. - Tylko nie ludzi, Wilku. Pamiętaj, bo inaczej urządzą na ciebie łowy i cię zabiją.
- Tylko nie luUUOOOUUU-OOOOOOOOHHHOOOO! - Słowo przeszło w przeciągłe, płynne wycie. Ciało Wilka wpadło na drzwi, długie, pokryte czarnym futrem stopy wśliznęły się w prześwit między nimi. Jack zorientował się, że jego towarzysz rozpłaszczył się o drzwi szopy. - Nie zły, Jack - wyszeptał Wilk, jakby zawstydził się swojego wycia. - Wilk nie jest zły. Wilk pragnie, Jack. To już wkrótce, niech to Bóg przygwoździ, wkrótce.
- Wiem - odparł Jack.
Nagle zebrało mu się na płacz - żałował, że nie może przytulić Wilka do siebie. Jeszcze bardziej żałował, że nie zostali kilka dodatkowych dni w pustym gospodarstwie, bo może w tym wypadku stałby sobie spokojnie pod piwnicą, w której zamknąłby bezpiecznie Wilka.
Przyszła mu znowu do głowy dziwna, niepokojąca myśl, że Wilk rzeczywiście jest bezpiecznie zamknięty.
Stopy Wilka wsunęły się jeszcze dalej pod drzwi, a Jackowi wydało się, że robią się jeszcze węższe i szczuplejsze.
Wilk mruknął, zadyszał, jeszcze raz mruknął. Odsunął się od drzwi. Wydał dźwięk, brzmiący jak: “Aaach!”.
- Wilku? - rzekł Jack.
Z góry dobiegło wycie, od którego Jackowi mało nie popękały bębenki. Wilk wszedł na szczyt jaru.
- Uważaj na siebie - powiedział Jack, wiedząc, że Wilk go nie słyszy, i obawiając się, że nie zrozumiałby go, nawet gdyby stał wystarczająco blisko.