nią

Stał na środku peronu rozglądając się bezradnie dookoła, niepewny co powinien teraz zrobić.
Ponad jego głową zaskrzeczały głośniki:
– Pociąg ze Stellenbosch i Cape Flats wjeżdża na peron czwarty.
Oczywiście, to ten. Shasa odczuł wielką ulgę. Pociąg się spóźnił. Na pewno zamierzała nim
przyjechać, dlatego wybrała ten czas i miejsce.
Shasa niecierpliwie śledził wagony, kiedy wtaczały się powoli na peron. Wreszcie pociąg
zatrzymał się z piskiem i sykiem hamulców. Drzwi się pootwierały i zaczęli wylewać się z nich
pasażerowie kierując się zwartą kolumną w kierunku wyjścia z peronu.
Shasa wskoczył na najbliższą ławkę, żeby lepiej widzieć i być widocznym.
– Panie Courtney!
Zobaczył ją wreszcie uwięzioną w tłumie, próbującą przepchać się w jego kierunku,
machającą gwałtownie, żeby przyciągnąć jego uwagę.
Rozpoznał ją natychmiast. Szok unieruchomił go na kilka sekund, kiedy się w nią wpatrywał.
To była żona Standera, ta sama, którą kiedyś poznał przelotnie w letniskowym domku Manfreda,
kiedy przyleciał, aby ubić z nim interes dotyczący fabryki konserw. Długie lata minęły od
tamtego dnia, ale przypomniał sobie, że nazwała go wtedy dowódcą eskadry. Powinien był
wcześniej na to wpaść. Jakże był głupi i niedomyślny. Wciąż stał na ławce, patrząc na nią, kiedy
nagle coś innego przyciągnęło jego uwagę.
Dwaj mężczyźni brutalnie torowali sobie drogę przez tłum pasażerów, dwaj wysocy
mężczyźni w ciemnych, niedopasowanych garniturach i filcowych kapeluszach, tak
charakterystycznych dla funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa w cywilu. Było oczywiste, że są
tu z powodu pani Stander.
Dostrzegła detektywów w tej samej chwili co Shasa i jej twarz pobladła z przerażenia.
– Panie Courtney! – krzyknęła. – Szybko, oni przyszli tu po mnie. – Wyrwała się z tłumu i
zaczęła biec w kierunku Shasy. – Niech się pan pospieszy, proszę, niech się pan spieszy.
Shasa zeskoczył z ławki i ruszył jej na spotkanie, ale stanęła mu na drodze starsza kobieta
niosąca stertę pakunków. Niemal ją przewrócił. Podczas gdy usiłował wyplątać się z
zamieszania, dwaj detektywi zrównali się z Sarą i chwycili ją z dwóch stron.
– Proszę! – wydała rozpaczliwy krzyk. Z dziką, nieprawdopodobną siłą wyrwała się swoim
prześladowcom i przebiegła kilka ostatnich kroków w kierunku Shasy.
– Tutaj! – Wcisnęła mu do ręki kopertę. – Tutaj jest wszystko.
Dwaj funkcjonariusze szybko doszli do siebie i podążyli za nią. Jeden z nich złapał ją od tyłu
za obydwie ręce i odciągnął. Drugi podszedł do Shasy.
– Jesteśmy z policji. Mamy nakaz aresztowania tej kobiety – sapał z wysiłku. – Ona coś panu
przekazała. Widziałem. Musi pan to oddać.
– Dobry człowieku! – Shasa wyprostował się i posłał detektywowi jedno ze swoich
najbardziej wyniosłych spojrzeń. – Czy zdajesz sobie sprawę, z kim rozmawiasz?
– Pan minister Courtney! – Mężczyzna rozpoznał go i jego zmieszanie było wręcz komiczne.
– Przepraszam pana. Nie wiedziałem...
– Pańskie nazwisko, stopień i numer służbowy? – warknął Shasa.
– Porucznik Van Outshoorn, numer 138643. – Mężczyzna instynktownie stanął na baczność.
– Może pan być pewien, że wrócimy jeszcze do tej sprawy, poruczniku – ostrzegł go
lodowatym tonem Shasa. – A teraz proszę wracać do swoich obowiązków. – Shasa odwrócił się
na pięcie i ruszył wzdłuż peronu chowając kopertę do wewnętrznej kieszeni i pozostawiając za
sobą detektywa wpatrującego się w niego z konsternacją.
Nie otworzył koperty, póki nie dotarł do biura. Tricia wciąż jeszcze na niego czekała, jak
przystało na dobrą i lojalną sekretarkę.
– Bardzo się zdenerwowałam, kiedy pan wybiegł tak nagle! – krzyknęła.
– W porządku – zapewnił ją. – Wszystko się udało. Gdzie jest minister De La Rey?
– Wyszedł zaraz po panu. Powiedział, że będzie w domu w Groote Schuur. Może go pan tam
znaleźć w razie potrzeby.
– Dziękuję ci, Tricia. Możesz już iść do domu.
Shasa przeszedł do gabinetu i zamknął za sobą drzwi na klucz. Podszedł do biurka i usiadł w
swoim skórzanym fotelu. Wyjął z kieszeni kopertę, położył ją przed sobą na blacie i przyjrzał się
jej.
Była z taniego, szorstkiego papieru, a jego nazwisko napisano okrągłym, dziewczęcym
charakterem pisma. Atrament trochę się rozmazał.
Meneer Courtney.