– Nie mamy tylu oddziałów – wtrącił niecierpliwie Uther...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

– Nie możemy oddać żadnych wyszkolonych ludzi! Możemy zostawić wojska paktu, by broniły Saksońskich Wybrzeży, a sami udać się na zachód odpierać Szkotów i tych z Północy. Myślę, że główny obóz powinniśmy założyć w Kraju Lata. Wtedy zimą nie będą mogli się przedostać i napadać na nasze obozy, jak to robili trzy lata temu, bo nie znajdą drogi wśród wysp.
Igriana słuchała uważnie, bo sama przecież urodziła się w Kraju Lata i wiedziała, jak zimą morze wdzierało się i zalewało ląd. To, co latem było przejezdnymi, choć zwodniczymi groblami, zimą zmieniało się w jeziora i długie, wewnętrzne morza. Nawet całej armii najeźdźców byłoby trudno poruszać się po Kraju Lata, chyba, że latem.
– Tak właśnie poradził mi Merlin – powiedział Ambrozjusz – i nawet zaoferował miejsce, byśmy mogli założyć wielki obóz dla naszych armii w Kraju Lata.
Uriens odezwał się szorstkim głosem:
– Nie podoba mi się pozostawianie Saksońskich Wybrzeży wojskom paktu. Sakson to Sakson i dotrzyma przysięgi tylko wtedy, kiedy mu to będzie na rękę. Myślę, że największym błędem naszych czasów było to, że Konstantyn zawarł przymierze z Yortigernem...
– Nie – odparł Ambrozjusz. – Pies, który ma w sobie krew wilka, będzie walczył z wilkami zajadlej niż każdy inny pies. Konstantyn nadał Saksonom Yortigerna ich własne ziemie i walczyli w ich obronie. Oto, czego chcą ci Saksoni: ziemi. To są rolnicy i będą się bić na śmierć i życie, żeby utrzymać swoją ziemię w pokoju. Wojska paktu dzielnie walczyły przeciw tym Saksonom, którzy najeżdżali nasze wybrzeża...
– Ale teraz jest ich już tylu – powiedział Uriens – że domagają się, by przyznać im więcej ziemi, i straszą, że jeśli im jej nie damy, przyjdą i sami sobie wezmą. Więc teraz, jakby nie dość było walki z Saksonami zza morza, musimy walczyć z tymi, których Konstantyn sprowadził na nasze ziemie...
– Dosyć – rzekł Ambrozjusz, podnosząc swą szczupłą rękę, a Igriana pomyślała, że jest strasznie chory. – Nie mogę naprawić błędów, które popełnili ludzie zmarli jeszcze przed moim narodzeniem, jeśli to w ogóle były błędy. Mam dość własnych błędów do naprawiania, a nie będę żył dość długo, by ze wszystkimi się uporać.
Lecz póki żyję, zrobię, co w mojej mocy.
– Myślę, że najlepsze, co możemy zrobić – powiedział Lot – to przepędzić wszystkich Saksonów, którzy są na naszej ziemi, a potem umocnić granice, by nie wrócili.
– Nie sądzę, aby to było słuszne – rzekł Ambrozjusz. – Niektórzy z nich mieszkają tu od czasów swych dziadów, pradziadów i prapradziadów. I nie opuszczą ziemi, którą uważają za swoją, chyba, że jesteśmy gotowi wszystkich ich zabić. Nie powinniśmy też pogwałcać praw naszego własnego paktu. Jeśli zaczniemy walczyć między sobą tutaj, wewnątrz Brytanii, to skąd znajdziemy siły, ludzi i broń, kiedy napadną nas z zewnątrz? Poza tym niektórzy Saksoni mieszkający na Saksońskim Wybrzeżu to chrześcijanie i będą walczyć razem z nami przeciw dzikim ludom i ich pogańskim Bogom.
– Coś mi się zdaje – powiedział Lot z grymasem uśmiechu – że biskupi Brytanii mieli rację, kiedy odmówili wysłania misjonarzy, by zbawiali saksońskie duszyczki na naszym wybrzeżu mówiąc, że gdyby Saksoni mieli być przyjęci do nieba, to oni z takiego nieba rezygnują! Mamy dosyć kłopotów z Saksonami na tej ziemi, czy w niebie też mamy wysłuchiwać ich dzikich wrzasków?
– Myślę, że nie bardzo rozumiesz pojęcie nieba – powiedział znajomy głos, a Igrianę przeszył dziwny dreszcz rozpoznania.
Spojrzała na koniec stołu, na tego, kto się odezwał. Nosił prostą, szarą suknię, trochę jak mnisi habit. Nie poznała Merlina w tym stroju, ale jego głos rozpoznałaby wszędzie.
– Czy rzeczywiście myślisz, że ludzkie swary i niedoskonałości powędrują z nami aż do nieba, Locie?
– Cóż, jeśli o to chodzi, to nigdy nie spotkałem nikogo, kto był w niebie – odpowiedział Lot. – I myślę, że ty też nie, panie Merlinie. Ale przemawiasz mądrze jak jakiś ksiądz, czyżbyś na starość złożył święte śluby, sir?
Merlin roześmiał się.
– Mam jedną rzecz wspólną z waszymi księżmi. Spędziłem w życiu wiele czasu, by rozdzielić sprawy ludzkie od tych, które należą do Boga. I kiedy już skończyłem je rozdzielać, stwierdziłem, że nie ma między nimi znów tak wielkiej różnicy. Tutaj, na ziemi, nie widzimy tego, ale kiedy pozbędziemy się tego ciała, będziemy wiedzieć więcej i zrozumiemy, że nasze spory nic Boga nie obchodzą.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.