Lancelot uśmiechnął się, a jej się wydało, że ten uśmiech pociągnął w niej za jakiś sznureczek, tak że jej własne usta też rozciągnęły się w uśmiechu...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Jak mogła się czuć tak bardzo z nim związana? Całe jej życie sprowadziło się teraz do odczucia jego warg na jej dłoni.
Przełknęła i nagle zrozumiała, co czuje. Mimo pokornych zapewnień o miłości do Artura, zaprzedałaby własną duszę, gdyby tylko mogła cofnąć czas i powiedzieć swemu ojcu, iż nie poślubi żadnego innego mężczyzny poza Lancelotem. To było tak realne, jak świecące w górze słońce i trawa pod jej stopami, tak prawdziwe – znów przełknęła z trudem ślinę – tak prawdziwe, jak sam Artur właśnie szykujący się do ślubu, który odbędzie się zaraz po mszy świętej.
Czy to jeden z okrutnych Bożych żartów, że nie wiedziałam, co czuję, aż do chwili, kiedy jest już za późno? Czy może to jakiś podstęp diabła, by odwieść mnie od wypełnienia obowiązku wobec ojca i wobec męża? Nie słyszała, co powiedział Lancelot, widziała tylko, że wypuścił jej dłoń, odwrócił się, a teraz odchodził. Jak przez mgłę słuchała uprzejmości prawionych przez tych dwóch przyrodnich braci, Balina i Balana... który to z nich był synem kapłanki Avalonu?
Tak, Balan, brat Lancelota, lecz nie bardziej do niego podobny niż kruk do wspaniałego orła.
Zdała sobie sprawę, że Igriana coś do niej mówi.
– Zostawiam cię pod opieką rycerzy, moja droga. Muszę przed mszą porozmawiać z Merlinem.
Dotarło do niej z opóźnieniem, że Igriana oczekuje od niej pozwolenia na odejście. Jej pozycja jako Najwyższej Królowej już stała się rzeczywistością. Nawet nie usłyszała dobrze swych własnych słów, które wypowiedziała do Igriany, zanim ta odeszła.
Igriana przeszła przez dziedziniec, przepraszając wciąż osoby, które stały jej na drodze. Starała się odnaleźć w tym tłumie Taliesina.
Wszyscy byli wystrojeni w kolorowe, świąteczne ubiory, lecz on miał na sobie swe zwykłe ciemne szaty.
– Ojcze...
– Igriano, moje dziecko. – Taliesin spojrzał na nią z góry, a ona poczuła dziwną radość, że stary Druid zwrócił się do niej tak samo, jak zwracał się, kiedy miała czternaście lat. – Myślałem, że towarzyszysz oblubienicy. Jakaż ona piękna! Artur znalazł prawdziwy skarb. Słyszałem też, że jest zdolna, kształcona, a także pobożna, co spodoba się biskupowi.
– Ojcze – powtórzyła Igriana, zniżając głos tak, by nikt z tłumu nie mógł jej usłyszeć. – Muszę cię o to zapytać: czy Artur ma jakieś honorowe wyjście, by uniknąć tego ślubu?
Taliesin zamrugał zaskoczony.
– Nie, wydaje mi się, że nie. Nie teraz, kiedy wszystko jest już gotowe, by połączyć ich zaraz po mszy. Niech nas Bóg ma w opiece, czy zostaliśmy oszukani? Czy jest bezpłodna, nieczysta lub... – Merlin pokręcił bezradnie głową – Nie ma możliwości zatrzymania zaślubin, chyba że jest zarażona trądem albo nosi dziecko innego mężczyzny. A nawet wtedy nie obyłoby się bez skandalu i obrazy, i zrobienia z Leodegranza wroga. Dlaczego pytasz, Igriano?
– Wierzę, że jest cnotliwa. Ale widziałam, jak patrzy na Lancelota, a on na nią. Jeśli panna młoda kocha się w innym, a jest on najserdeczniejszym przyjacielem pana młodego, to czy może z tego wyniknąć coś prócz nieszczęścia?
Merlin patrzył na nią przenikliwie. Jego stare oczy widziały tak ostro, jak zawsze.
– A więc tak to jest. Zawsze uważałem, że nasz Lancelot jest zbyt przystojny i uroczy, i właśnie to może go zgubić. Jednak mimo wszystko to honorowy chłopak. To mogą być tylko młodzieńcze mrzonki i kiedy królewska para się pobierze i pójdzie do łoża, zapomną o tym i co najwyżej będą to czasem wspominać z lekkim smutkiem jako coś, co mogło się wydarzyć.
– W dziewięciu przypadkach na dziesięć powiedziałabym, że masz rację – odparła Igriana – ale ty ich razem nie widziałeś, a ja tak.
Merlin znów westchnął.
– Igriano, Igriano, nie twierdzę, że się mylisz, ale kiedy wszystko już się stało, co możemy na to poradzić? Leodegranz uznałby to za taką obelgę, że wypowiedziałby Arturowi wojnę, a Artur ma już dosyć takich, którzy czyhają na jego tron. A może nie słyszałaś o tym królu z Północy, który przysłał Arturowi wiadomość, że zdarł brody jedenastu królom, by sobie z nich zrobić płaszcz, i Artur powinien mu wysłać okup albo on przyjedzie i zedrze także i jego brodę?
– I co Artur na to?

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.