efekcie książki, które zdają się opierać na nienagannie autorytatywnych źródłach, zawierają sporo informacji nieprawdopodobnych pod względem...

W The High History of the Holy Grail (z ok. 1220 r.) twierdzi się na przykład, że Percewal (sprzymierzeniec króla Artura z VI wieku) miał za stryjecznego dziadka Józefa z Arymatei (żyjącego w I wieku): „Zacny rycerz miał ku temu prawo, jako że pochodził z tej samej krwi co Józef z Arymatei, a tenże Józef był stryjem jego matki". Podstawa rodowodu jest prawidłowa – ale podany związek jest nieprawdopodobny.
11
RELIGIA I RODOWÓD
DOBRY KRÓL LUCJUSZ
W połowie II wieku król Lucjusz, prawnuk Arviragusa, ożywił ducha pierwszych uczniów w Brytanii.
Czyniąc tak „poszerzył światło", jak się powszechnie mówiło, pierwszych misjonarzy Józefowych i w związku z tym był znany jako Lleiffer Mawr (Wielki Swiatłodawca). Jego córka, Eurgen, stanowiła pierwsze ogniwo łańcucha łączącego kluczowe sukcesje dawidowe – linię Jezusa i Jakuba (Józefa z Arymatei), wyszła bowiem za mąż za Aminadaba, prawnuka Jezusa i Marii Magdaleny (w linii biskupa Józefata).
Lucjusz otwarcie potwierdził swoją chrześcijańską wiarę w roku 156, a jego sprawa nabrała wielkich wymiarów, gdy Rzymianie w 177 r. dokonali masowych prześladowań chrześcijan w Galii.
Zwłaszcza miało to miejsce w starych regionach Herodów, Lyonie i Vienne, gdzie św. Ireneusz i 19
tysięcy chrześcijan poniosło śmierć 30 lat później. Podczas tych prześladowań wielu galijskich chrześcijan uciekło do Brytanii – a zwłaszcza do Glastonbury, gdzie szukali Pomocy zacnego króla Lucjusza. Zdecydował się poprosić o radę Eleuteriusza, biskupa Rzymu (było to oczywiście przed powstaniem formalnego Kościoła rzymskiego). Lucjusz napisał do Eleuteriusza, Prosząc o radę, jak ma rządzić w duchu chrześcijańskim.
Odpowiedź nadal spoczywa w Sacrorum Conciliorum Collectio w Rzymie. Eleuteriusz zasugerował, że dobry król zawsze jest w mocy odrzucić prawa Rzymu – ale nie prawa Kościoła. Oto fragment:
Chrześcijańscy wyznawcy, jak wszyscy ludzie królestwa, muszą być uznawani za synów króla. Są pod twoją ochroną [...] Król daje się poznać metodą rządzenia, nie tym, czy utrzyma władzę nad ziemiami. Kiedy rządzisz dobrze, jesteś królem. Jeśli nie, imię króla nie przetrwa i przestaniesz być królem 1 .
John Capgrave (1393-1464), najbardziej wykształcony z braci augustianów i arcybiskup Ussher, w De Brittanicarum Ecclesiarut Primordiis relacjonuje, że Lucjusz posłał misjonarzy Medwaya i Elfana z prośbą o radę do Rzymu. Powrócili z emisariuszami biskupa, Faganusem i Duvanusem, których walijskie annały nazywają Fagan i Dyfen. Ich podróże poświadczył w VI wieku Gildas. Sługa Boży Beda z Jarrow (673-735) również pisał o wezwaniu króla, wspomnianym także w Anglo-Saxon Chronicie.
Fagan i Dyfan odnowili stary zakon anachoretów w Glastonbury dokonując drugiej chrystianizacji Brytanii. W następstwie tego sława Lucjusza rozeszła się szeroko i daleko. Był już sławny jako budowniczy pierwszej wieży Glastonbury na St Michael's Tor w 167 r., a teraz kościół w Llandalff był
mu poświęcony jako Lleurwggowi Wielkiemu2.
Jeszcze większym tytułem do chwały było założenie pierwszego chrześcijańskiego arcybiskupstwa w Londynie. Łaciński napis nad kominkiem w zakrystii u Świętego Piotra, w Cornhill, w starym londyńskim City głosi:
W roku pańskim 179 Lucjusz, pierwszy chrześcijański król tej wyspy zwanej teraz Brytanią, ufundował pierwszy kościół w Londynie, dobrze znany jako kościół St Peter [Święty Piotr] w Cornhill i ufundował tu siedzibę arcybiskupstwa, i uczynił go kościołem metropolitalnym i pierwszym swojego królestwa. I tak pozostało przez czterysta lat, aż do przybycia św. Augustyna [...] Wtedy to stolec i pallium arcybiskupie przeniesiono z rzeczonego kościoła St Peter w Cronhill do Dorobenii, która obecnie zowie się Canterbury.
Rada biskupa Eleuteriusza udzielona zacnemu królowi Lucjuszowi jest w pełni zgodna z główną zasadą służby, która przenika mesjańską Regułę Graala. Królowie dynastii Graala w Brytanii i Francji zawsze działali na tej zasadzie: byli „powszechnymi ojcami" ludu, nigdy władcami kraju. (Zwłaszcza ta druga zasada była feudalnym i imperialnym konceptem, który całkowicie podważał Regułę.) Np.
rozumieli wagę różnicy między „królem Franków" a królem Francji lub „królem Szkotów" a królem Szkocji. Dzięki temu monarchowie Graala mogli przewodzić swoim narodom, a nie klerowi i garstce chciwych władzy polityków. Od chwili, w której monarchę narodu związały ustawy parlamentu i dekrety Kościoła, tytuł króla czy królowej stał się bezwartościowy. Władza monarchów nie mogła odtąd równać się potędze Kościoła czy parlamentu. Nikt też nie działał już wyłącznie na rzecz ludu.
Królowie Graala byli określani jako „strażnicy królestwa". W tym względzie rada biskupa Eleuteriusza udzielona Lucjuszowi była głęboka i wielce przydatna: „wszyscy ludzie królestwa muszą być uważani za synów króla. Są pod twoją ochroną".
POWSTANIE KOŚCIOŁA RZYMSKIEGO