D: Mówiłeś o wrażeniu, że na pokładzie jest więcej ludzi...

P: Tak, są inni, w innych częściach statku.
D: Co ciekawego widzisz jeszcze w tym pomieszczeniu?
P: Nie wiem, nie rozpoznaję żadnych przedmiotów. Jest tu dużo światła, ale nie widzę lamp.
Światło po prostu jest. Podłoga jest twarda. Szara. Hmmm, ma chyba pory. Na Boga! Mam
nadzieję, że ten statek nie jest żywy! (z przerażeniem w głosie) Nie wiem. Jest?
D: Nie wiem. A dlaczego tak sądzisz?
P: Czy ten statek żyje? Może ten cholerny statek jest żywy? Nie wiem. Tamta rzecz żyła. Może
ich maszyny to żywe istoty. (Phil wydawał się bardzo przerażony.)
D: A może to tylko jakiś nie znany ci materiał?
P: Nie wiem. Nie chcę wiedzieć. Nie chcę wiedzieć.
D: (Próbowałam go uspokoić.) Wszystko w porządku. Nie musisz się dowiadywać, jeśli nie
chcesz. Czy pokazali ci coś jeszcze?
P: Tak wiele pytań. (Z westchnieniem) Nie wiem. I chcę, i nie chcę wiedzieć.
D: Rozumiem. Trochę za dużo przeżyć jak na jeden raz.
P: Boję się poznać prawdę.
D: W porządku, nie musisz tego robić. W jaki sposób opuściłeś statek?
P: Nie pamiętam. Nie wiem. Nie wiem jak ani kiedy. „Czas iść” – ktoś powiedział.
D: I gdzie się wtedy znalazłeś?
P: Nie wiem, nie pamiętam. Nie chcę wiedzieć.
D: W porządku. Wróciłeś do samochodu?
P: Nie wiem. Nie pamiętam. Obudziłem się. Wiem, że się obudziłem. Zły sen. Zły sen,
naprawdę zły sen!
D: A więc, nie pamiętasz jak wróciłeś do domu?
P: Nie. Nie chcę wiedzieć. Ja nie chcę tego wiedzieć.
D: W porządku. Pamiętasz tylko to, że miałeś zły sen.
P: Zły sen.
D: O.K. Sądzisz, że tylko raz doznałeś podobnego przeżycia?
P: Nie chcę wiedzieć, nie chcę wiedzieć. Nie chcę wiedzieć.
D: Dobrze. Nie musisz. Świetnie się spisałeś.
Już chciałam go wyprowadzić z transu, kiedy coś sobie przypomniał. Przerwał mi.
P: Wiadomość. Pamiętam.
D: Co miałeś zapamiętać?
P: Pamiętać. Wiadomość. Pamiętać. Pamiętać. To jest klucz. Pamiętać.
D: Co to znaczy?
P: Nie wiem.
D: Czy oni chcieli, byś zapamiętał wiadomość, a zapomniał resztę wydarzeń?
P: Będzie więcej. Pamiętać. Będzie więcej. Pamiętasz?
D: Co to znaczy?
P: Zapamiętać. Będzie więcej. Więcej. Więcej.
D: Czego? Informacji?
P: Zabawy.
D: Więcej zabawy? Czy to powiedziałeś?
P: To oni powiedzieli, a nie ja.
D: (Śmiech) Jak sądzisz, co to znaczy?
P: (Najpierw głęboko westchnął, a później cichym głosem.) Wiem. Będzie więcej.
D: Dobrze. Chyba koniec na dzisiaj. Doceniam to, że podzieliłeś się ze mną swoimi
przeżyciami.
Przekazałam mu sugestię, że po przebudzeniu będzie miał znakomite samopoczucie i nic nie
będzie go niepokoić. Po seansie Phil usiadł na łóżku i zaczęliśmy rozmawiać o tych fragmentach
jego doznań, które zapamiętał. Zawsze zachęcam moich pacjentów do takich rozważań tuż po sesji,
ponieważ wiem, że wspomnienia uciekają ze świadomości niemal tak szybko, jak sny.
D: Już nie myślisz, że wtedy, na drodze, spotkałeś sowę?
P: Nie wiem, dlaczego, ale tak właśnie myślałem. Dopiero jak spytałaś, to poczułem, że nie.
Wiem, że to była tylko projekcja. Tylko „ekran”, który skrywał inne przeżycia. Mój umysł
naturalnie koncentrował się na obrazie sowy, na neutralnym obrazie, który nie wzbudzał żadnych
emocji.
D: Tak, ten ,,ekran” pokazywał ci zwyczajne obrazy z naszej rzeczywistości. Normalne, choć
nieco dziwne, jak obraz sowy lecącej środkiem drogi, na wprost samochodu.
P: Tak, to było dziwne. Ona leciała tuż nad drogą. Wystraszyła mnie na śmierć.
D: Czy pamiętasz powrót do domu, tamtego wieczoru?
P: Nie. Nie pamiętam. Dziś już nie pamiętam.
D: No tak, to było dziesięć lat temu. Ciekawe, czy miałeś więcej podobnych doświadczeń, czy
tylko to jedno.
P: Nie wiem. Chyba nie chciałbym się teraz tego dowiedzieć. Nie w tej chwili.
D: W pewnym momencie odczuwałeś silny gniew. Może dlatego, że wiedziałeś, co się stanie?
P: Cóż, wiedziałem.
D: A skąd?
P: Nie wiem. Po prostu, wiedziałem. Czułem gniew, bo nie chciałem, żeby coś zmieniło się w
mojej rzeczywistości. Nie chciałem zmian.
D: I wiedziałeś, że oni coś chcą ci zrobić?
P: Tak, w jakiś sposób to wiedziałem. Może przekazali mi taką sugestię? Może to była intuicja?