Z warkotem, który dobywał się z głębi jego żołądka, oszołomiony i krwawiący Donbago zmusił się do powstania, trzymając przed sobą miecz...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Jednak półogra tam nie było. Stał, a raczej klęczał na jednym kolanie przy otwartym włazie, trzymając się za brzuch, trzymając się za swe wnętrzności, a na jego paskudnej twarzy widniało niedowierzanie i czyste przerażenie.
Nie chcąc czekać, aż bestia zdecyduje się, czy rana jest śmiertelna, czy też nie, Donbago pospieszył przez dach i uderzył kilkakrotnie mieczem w podniesioną rękę półogra. Gdy owa ręka została w końcu odtrącona na bok, mężczyzna dalej siekał z całą pozostałą mu siłą i energią, pobudzoną przez widok martwego towarzysza oraz nagły strach o brata...
Jego brat!
Donbago krzyknął i zamachnął się, miażdżąc stworowi czaszkę, powalając go na kamienie. Uderzał jeszcze przez chwilę, na długo po tym, jak półogr przestał się ruszać, zmieniając jego ohydną głowę w miazgę.
Następnie podniósł się i pokuśtykał do otwartego włazu, starając się przeciągnąć do końca swego rozciętego przyjaciela. Gdy nic z tego nie wyszło, Donbago wepchnął go zamiast tego do wewnątrz, trzymając go tak nisko, jak tylko mógł, by upadek nie był zbyt gwałtowny dla zmaltretowanych zwłok.
Otrząsając się z przerażenia i łez, Donbago zawołał do pozostałych, by zabezpieczyli wieżę, by ktoś poszedł znaleźć jego brata.
Usłyszał jednak z dołu odgłosy walki i wiedział, że nikt go nie słyszy.
Nie mając siły, by zbiec na dół i do nich dołączyć, Donbago zastanowił się nad pozostałymi mu możliwościami i zmartwił się, że inne osiłki mogą się tu wspiąć za nim.
Zaczął odwracać się od klapy i od widoku martwego przyjaciela w pomieszczeniu poniżej, lecz zatrzymał się, gdy ujrzał, że inny z żołnierzy wbiega po schodach, by zatrzymać się z boku drugiej kondygnacji.
– Ogry! – krzyknął mężczyzna, kuśtykając do drabiny. Niemal dotarł do jej podstawy, lecz nagle pojawił się za nim półogr i zamachnął się na niego kotwiczką przymocowaną do łańcucha. Zahaczył o bark wspinającego się po drabinie mężczyzny.
Donbago wrzasnął i zaczął schodzić do niego, lecz jednym potężnym pociągnięciem, nieludzko silnym szarpnięciem, półogr oderwał mężczyznę od drabiny tak nagle, tak brutalnie, że Donbago musiał mrugnąć, by pozbyć się iluzji, że żołnierz po prostu zniknął.
Czy też przynajmniej jego część, bowiem drabiny wciąż trzymała się odcięta ręka.
Donbago spojrzał do pomieszczenia poniżej akurat, by ujrzeć ostatnie chwile mężczyzny, gdy półogr powalał go na kamienną podłogę. Następnie osiłek podniósł wzrok na Donbago, uśmiechając się paskudnie.
Zmaltretowany Donbago odtoczył się od klapy, po czym szybko odwrócił metalowe wrota i zamknął je, następnie położył się w poprzek nich, używając swego ciała jako sztaby.
Zerknięcie na martwego ogra na szczycie wieży przypomniało mu jak był tu odsłonięty. Nie słysząc z dołu żadnych odgłosów poza odległą walką, Donbago zerwał się i podbiegł do krawędzi wieży, odczepiając kotwiczkę. Zabrał ją ze sobą, rzucając się z powrotem na klapę, wciągając tym samym linę zwisającą z wieży. Kilka chwil później poczuł od spodu potężny cios, straszliwe uderzenie, które sprawiło, że zadygotały mu zęby.

* * *

Drizzt zauważył, że drzwi wieży były rozwarte. Dostrzegł także karmazynowe plamy na śniegu koło pobliskich drzew. Następnie usłyszał okrzyk ze szczytu wieży.
Wskazał swym przyjaciołom, by byli czujni, po czym pomknął na bok, zachodząc wieżę z prawej, starając się ocenić, co się stało i gdzie będzie najlepiej dołączyć do walki.
Catti-brie i Bruenor pozostali na szlaku ogrów, lecz poruszali się teraz ostrożniej, wykonując gesty w stronę Drizzta. Ku zaskoczeniu drowa, Regis nie pozostał z nimi. Niziołek pobiegł w lewo, zachodząc wieżę z drugiej strony. Przedarł się przez śnieg, po czym nareszcie dotarł do spłachetka smaganej wichrem skały i przemykał z cienia w cień, pochylony, poruszając się szybko, kierując się na tyły.
Drizzt nie mógł powstrzymać uśmiechu, myślał bowiem, że Regis jak zwykle stara się znaleźć leżącą na uboczu kryjówkę.
Uśmiech ten zgasł jednak niemal natychmiast, bowiem drow zrozumiał, że niebezpieczeństwo jest wielkie, że naprawdę toczy się już bitwa. Ujrzał mężczyznę z zakrwawioną tuniką oraz twarzą, wyskakującego przez otwarte drzwi wieży i biegnącego w bok, wrzeszcząc o pomoc.
Wielka sylwetka, duży i ohydny ogr, rzuciła się za nim w pościg, z podniesioną wysoko zakrwawioną maczugą.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.