sprawę, że z każdą chwilą bezserowe położenie staje się gorsze...

Któregoś dnia ogarnął go pusty śmiech.
- Bójek, popatrz na siebie! Robisz wciąż to samo i dziwisz się, że
nic się nie zmienia. Gdyby twoja sytuacja nie była tak tragiczna,
byłaby po prostu zabawna.
Bojkowi nie podobał się pomysł ponownego biegania po
Labiryncie, ponieważ bał się, że może się zgubić, i nie wiedział,
gdzie szukać Sera. Roześmiał się jednak głośno, gdy uświadomił
sobie, że ten strach doprowadził go do krawędzi szaleństwa.
- Gdzie są nasze dresy i trampki? - zapytał Zastałka.
Odszukanie ich zajęło maleńkim ludziom wiele czasu, ponieważ
wrzucili swoje stroje do biegania na samo dno szafy w kilka dni po
tym, jak znaleźli Ser w Magazynie S. Sądzili bowiem, że już nigdy
nie będą im potrzebne.
- Chyba nie zamierzasz znowu ganiać po Labiryncie? - zapytał
przyjaciela Zastałek. - Dlaczego po prostu nie poczekasz jak ja, aż
nam oddadzÄ… nasz Ser?
- Ponieważ nigdy go nam nie oddadzą. Nie zdawałem sobie z
tego sprawy, ale teraz wiem, że nigdy nie dostaniemy z powrotem
naszego wczorajszego Sera. Najwyższy czas poszukać nowego.
- A jeżeli tam na zewnątrz nie ma żadnego Sera? - zapytał
Zastałek. - A nawet jeżeli jest, to możemy nigdy go nie znaleźć! I co
wtedy?
- Nie wiem - odparł zrezygnowany Bójek. Zadawał sobie te
pytania setki razy i zawsze napawały go one lękiem i odbierały siły
potrzebne, aby ruszyć się z miejsca.
Tego dnia zapytał jednak sam siebie: „Gdzie szybciej znajdę Ser -
tutaj czy w Labiryncie?"
Wyobraził sobie, jak to będzie. Ujrzał w myślach siebie z
uśmiechem na ustach wkraczającego do Labiryntu.
Ten obraz był tak miły, że przyprawił go o dobre samopoczucie.
Zobaczył siebie, jak opuszcza Magazyn i wchodzi do Labiryntu;
uwierzył, że znajdzie tam Nowy Ser i wyobraził sobie, jakie to będzie
przyjemne.
Kiedy użył całej swojej wyobraźni, obraz stał się zupełnie
wiarygodny: w najdrobniejszych szczegółach widział, jak znajduje
Nowy Ser, i nawet poczuł w ustach jego rozkoszny smak.
Oto zajada ser szwajcarski z dziurami, świetlisty pomarańczowy
cheddar, ser amerykański, włoską mozarel ę i najwspanialsze
gatunki francuskiego camemberta, i...
Nagle dotarł do niego głos Zastałka i powrócił do rzeczywistości:
nadal byli w Magazynie Sera S.
- Czasem - powiedział Bójek - sytuacja się zmienia i nigdy już nie
będzie taka jak dawniej. Tak stało się teraz. Takie jest życie. Świat
się zmienia i my też musimy się zmienić.
Bójek popatrzył na swojego wymizerowanego druha. Próbował go
przekonywać, ale lęk Zastałka przerodził się w złość i nie chciał
słuchać przyjaciela.
Bójek nie chciał go urazić, ale gdy pomyślał, jaką głupotą było
siedzenie w Magazynie i czekanie na Ser, wybuchnął śmiechem.
- Czas do Labiryntu! - krzyknÄ…Å‚.
Zastałek nie zareagował.
Bójek spróbował jeszcze raz. Podniósł z podłogi kawałek cegły i
napisał na ścianie wielkimi literami bardzo ważne zdanie, tak aby
Zastałek mógł je przeczytać i przemyśleć. Jak to było w ich zwycza-
ju, narysował też na ścianie kawałek sera, licząc, że rozweseli nieco
Zastałka i nakłoni go do poszukiwania Nowego Sera. Ale Zastałek
nie chciał przyjąć do wiadomości, że:
Jeżeli się nie zmieniasz, to giniesz.
Bójek wyszedł z Magazynu i pełen obawy ogarnął wzrokiem
Labirynt. Pomyślał o tym, jak wpakował się w tę bezserową
sytuację, o tym, jak strach i myśl o pobłądzeniu odbierały mu siły i
zabijały go.
Uśmiechnął się. Pomyślał o Zastałku, który ciągle zastanawiał się,
kto zabrał jego Ser. Był szczęśliwy, że to nie był już jego problem.
Zastanawiał się, dlaczego wcześniej nie wyruszył na poszukiwanie
Nowego Sera.
Przemierzając korytarze Labiryntu, Bójek starał się zapamiętać
drogę. Dzięki temu czuł się bezpiecznie. Był u siebie. Był
szczęśliwy, choć nie znalazł jeszcze ani kawałka Sera.
Od czasu do czasu lęk przed zbłądzeniem w Labiryncie powracał.
Bójek napisał na ścianie:
Co byś zrobił, gdybyś się nie bał?
Przez chwilę patrzył na napis i pomyślał, że czasem strach bywa
użyteczny. Jeżeli rzeczy idą źle, to obawa przed nieszczęściem
może skłonić cię do działania. Zły lęk to ten, który paraliżuje i po-
wstrzymuje od zrobienia czegokolwiek.
Bójek zerknął w prawo na korytarz, w którym jeszcze nigdy nie
był. Przez chwilę ogarnął go strach, ale przemógł się, odetchnął
głęboko, skręcił w prawo i wolno pobiegł ku nieznanemu.
Bieg męczył go i zaczął się zastanawiać, czy długie oczekiwanie
na Ser w Magazynie S nie nadwątliło jego sił. Od bardzo dawna nie
jadł Sera i był rzeczywiście bardzo słaby. Droga wydawała się
dłuższa i zajmowała mu więcej czasu niż niegdyś. Postanowił, że
jeżeli kiedykolwiek jeszcze przydarzy mu się coś podobnego, opuści
strefę komfortu i przystosuje się do zmian szybciej, co uprości wiele
spraw.
Przez głowę przebiegła mu myśl: „Lepiej późno niż wcale", i
Bójek uśmiechnął się.