ra i jest z nim szczególnie związany: razem chodzili do akademii i praktycznie nigdy nie rozstawali się na dłużej...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Dlatego Jego Wysokość polecił, by kontyngent pokładowy jego
okrętu flagowego stanowili zawsze huzarzy jego przybocznego pułku.
— Rozumiem.
Schoeninger uśmiechnęła się lekko, ale Honor wyczuła dzięki Nimitzowi jej znacz-
nie silniejszą niż sugerował to uśmiech satysfakcję — przewodniczka specjalnie tak po-
kierowała rozmową, by móc wygłosić to, co powiedziała na końcu. Honor nie wydało
się prawdopodobne, by Schoeninger zrobiła to, aby podkreślić pozycję społeczną swe-
go dowódcy. Znacznie bardziej prawdopodobnym powodem była chęć uświadomienia
gościowi, że wszystko co herzog powie, należy traktować jako zgodne z wolą Cesarza.
Zrobiła to nader sprawnie i Honor czuła podziw — subtelność nie była jej najmocniej-
szą stroną, ale potrafiła ją docenić u innych.
Winda dotarła na miejsce, drzwi otworzyły się i komandor Schoeninger poprowa-
dziła ich krótkim korytarzem do drzwi pilnowanych przez dwóch huzarów, którzy na
jej widok wyprężyli się w pozycji zasadniczej.
— Goście do admirała — oznajmiła. — Oczekuje nas.
— Tak jest, ma’am — odpowiedź padła w standardowym angielskim, która to uprzej-
mość nie umknęła uwadze Honor. Huzar nacisnął przycisk interkomu umieszczonego
w ścianie obok drzwi i zameldował:
— Fregattenkapitanin Schoeninger und Graffin Harrington, Herr Herzog.
Drzwi otworzyły się natychmiast.
— Proszę za mną, milady. — Komandor weszła jako pierwsza, a Honor omal nie za-
marła w progu przytłoczona tym, co zobaczyła: była to najwspanialej urządzona kabi-
na, jaką w życiu widziała.
Wielkością zaledwie trochę przewyższała jej apartament na Terrible, ale wyposaże-
nie...
— Ach. Lady Harrington. — Chien Lu von Rabenstrange powstał na powitanie
i z uśmiechem wyciągnął rękę.
Pozostali — jeden krępy i muskularny mężczyzna w mundurze kapitana, drugi typo-
wej dla mieszkańców Potsdamu budowy, w mundurze komandora ozdobionym aksel-
bantem oficera sztabowego — również się podnieśli.
— Witam, admirale von Rabenstrange. — Honor ostrożnie uścisnęła dłoń gospoda-
rza.
W tym momencie kapitan zauważył, że ochrona Honor ma broń, i widać było, że
się przestraszył — rzucił wymowne spojrzenie herzogowi, ale ten jedynie skinął gło-
wą. — Kapitan Gunterman, mój kapitan flagowy — dokonał prezentacji. — I koman-
dor Hauser, mój oficer wywiadu.
115
— Członkowie mojej ochrony osobistej i jednocześnie Gwardii Harrington, milor-
dzie — zrewanżowała się Honor. — Major LaFollet, gwardziści Candless i Howard.
— A, tak! — ucieszył się herzog. — O majorze LaFollecie czytałem w pani dossier,
milady.
I podał mu rękę bez śladu jakiegokolwiek wahania, po czym uśmiechnął się do Ho-
nor poważniej i powiedział:
— To niezwykłe szczęście mieć tak oddanych i kompetentnych członków ochrony.
LaFollet zarumienił się, a Honor poważnie skinęła głową.
— Wiem, milordzie. Mam nadzieję, że ich obecność nie stanowi problemu?
— Gdyby ściśle brać pod uwagę wymogi protokołu, pewnikiem by stanowiło. Biorąc
jednak pod uwagę obecne warunki i pani status, są jak najbardziej mile widziani — od-
parł Rabenstrange.
Widać było, że kapitan Gunterman jest odmiennego zdania, co Honor całkowicie
rozumiała. Ona także nie byłaby zadowolona, gdyby oficer innej floty przyprowadził
uzbrojonych ludzi na spotkanie z członkiem Domu Winton. Gunterman nie odezwał
się jednak słowem, a herzog zdawał się mówić zupełnie szczerze i wyglądał na auten-
tycznie zadowolonego, że ma okazję ją poznać. Jego uczucia przekazywane przez Ni-
mitza były mieszanką rozbawienia, oczekiwania i złośliwej satysfakcji przebijających się
przez znacznie silniejszą powagę.
— Dziękuję, milordzie, doceniam pańskie zrozumienie — skwitowała uprzejmie.
— Nie ma potrzeby za nic mi dziękować, milady. Zaprosiłem panią i oczywiście
oczekiwałem, iż spełni pani wszystkie prawne wymogi związane z zajmowaną przez
panią pozycją.
Honor leciutko uniosła brwi, nie ukrywając zaskoczenia tym, jak kompletne było
jej dossier i jego przygotowanie do spotkania — niewielu obywateli Królestwa zdawa-
ło sobie sprawę, że obecność osobistej ochrony stanowiła wymóg graysońskiego prawa.
A Rabenstrange o tym wiedział. Widząc jej reakcję, uśmiechnął się ponownie.
— Pani dossier jest dość grube, milady — wyjaśnił na pół przepraszająco, na pół
z satysfakcją — a dotychczasowe osiągnięcia spowodowały, iż stała się pani dla nas

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.