Pokój za jego plecami w kolorze zastygłej polewy do ciast był zasłany opakowaniami po jedzeniu, pudełkami po daniach na wynos, pustymi kubkami i brudnymi ubraniami...

Na korytarz uciekało ciepłe, cuchnące powietrze.
Odznaka Mila nie obudziła mężczyzny. Oparł się o futrynę, napił z puszki, nie zdradził żadnym znakiem, że mnie pamięta.
– Proszę pana, szukamy lokatorki, która mieszkała tu kilka lat temu.
Nic.
– Proszę pana?
Ochrypłe „Taaa?”
– Zastanawiamy się, czy pan ją znał.
Pociekło mu z nosa, wytarł go rękawem.
– Kogo?
– Kobietę nazwiskiem Patricia Bigelow.
Cisza.
– Proszę pana?
– Co zrobiła? – Zduszony głos.
Bełkotliwa wymowa.
– Dlaczego pan uważa, że coś zrobiła?
– Nie przyszliście tu... bo lubicie... moją kuchnię.
– Gotuje pan?
Mężczyzna ugryzł batonika. W ustach miał więcej dziur niż zębów.
Dzień był ciepły, ale on ubrał się, jakby marzł. Jadł dużo słodkiego, miał zepsute zęby. Nie musiał podwijać rękawów; wiedziałem, że nie zaprosi nas do środka.
– A więc pamięta pan Patty Bigelow – powiedział Milo.
Nic.
– Pamięta pan?
– Aha?
– Ona nie żyje.
Piwne oczy mrugnęły.
– Szkoda.
– Co może nam pan o niej powiedzieć?
Dziesięć sekund zwłoki, potem długie, powolne, mozolne kręcenie głową. Stary narkoman szturchnął drzwi kolanem. Milo położył swoją wielką dłoń na klamce.
– Hej.
– Jak dobrze znał pan pannę Bigelow?
W piwnych oczach coś się pojawiło. Nowa czujność.
– Nie znałem.
– Mieszkał pan tu w tym samym czasie co ona.
– Inni ludzie też.
– Ktoś z nich tu jeszcze mieszka?
– Wątpię.
– Wprowadzają się i wyprowadzają.
Cisza.
– Od jak dawna pan tu mieszka?
– Dwadzieścia lat. – Spojrzał na swoje kolano. – Muszę się odlać.
Znów bez przekonania spróbował zamknąć drzwi. Milo nie puszczał, mężczyzna zamrugał.
– No bez takich, ja muszę...
– Przyjacielu, ja jestem od morderstw, nie obchodzi mnie, jaki magiczny eliksir pozwala ci przetrwać kolejny dzień.
Mężczyzna zamknął oczy. Zakołysał się. Milo poklepał go po ramieniu.
– Zaufaj mi, kolego, nie rozmawiam z nikim z narkotyków.
Oczy otworzyły się i rzuciły nam spojrzenie z rodzaju „kto, ja?”
– Jestem czysty.
– A ja jestem Condoleezza Rice. Niech pan nam tylko powie, co pan pamięta o Patty Bigelow, i znikamy z pana życia.
– Nie pamiętam nic.
Czekaliśmy.
– Miała dziecko... w porządku?
– Co pan pamięta o dziecku?
– Miała... jedno.
– Z kim się zadawała?
– Nie wiem.
– Miała jakichś przyjaciół?
– Nie wiem.
– Była miła?
Wzruszenie ramionami.
– Nie zadawaliście się ze sobą?
– Nigdy.
– Nigdy?
– Nie mój typ.
– To znaczy?
Kolejne spojrzenie na kolano.
– Nie mój typ.
– Czy kiedy tu mieszkała, w okolicy budynku doszło do jakiegoś przestępstwa?
– Co?
– Morderstwa, gwałtu, napadu i tak dalej wyliczył Milo. – Czy coś takiego się wydarzyło, kiedy mieszkała tu Patty Bigelow?
– Nie.
– Jak pan się nazywa, proszę pana?
Wahanie.
– Jordan.
– To imię czy nazwisko?
– Les Jordan.
– Leslie?
– Lester.
– Ma pan drugie imię?
– Marlon.
– Jak Brando.
Les Jordan przestąpił z nogi na nogę.
– Muszę się wysikać.
Sądząc po plamie rosnącej na jego kroku, mówił prawdę. Popatrzył na nią. Bez wstydu, tylko z rezygnacją. Zatrzepotał powiekami.
– Mówiłem.
– Miłego dnia – powiedział Milo i odwrócił się na pięcie.
Drzwi się zatrzasnęły.
Większości pozostałych lokatorów nie zastaliśmy w domu. Tych kilku obecnych było za młodych, żeby móc coś powiedzieć.
Kiedy wróciliśmy do samochodu, Milo zadzwonił do detektywa Seana Bindry’ego i poprosił o sprawdzenie kryminalnej przeszłości Lestera Marlona Jordana.
– Sean wrócił do zabójstw? – spytałem, gdy czekaliśmy.
– Nie, ciągle marnuje czas na napady z bronią w ręku i inne banały. Ale jest mi wdzięczny za nauki, więc się rewanżuje... Tak, Sean, chwila, wezmę długopis. Rozłączył się i powiedział: – Uroczy pan Jordan nazbierał sobie wielokrotnych aresztowań. Posiadanie heroiny, co za szok, i zakłócanie spokoju. Pięć oddaleń, trzy wyroki, wszystko sprowadzone do krótkich odsiadek w okręgowym.
– Wybierał właściwego prawnika – zauważyłem.
– Albo jest za drobną płotką, żeby marnować na niego miejsce w więzieniu. Pan Rogers być może kocha wszystkich swoich sąsiadów, ale można by pomyśleć, że Patty będzie bardziej wybredna.
– Może jest ku temu powód.
– Na przykład jaki?
Wziąłem głęboki oddech, wyrzuciłem z siebie narkotykowe podejrzenia.
– Porządna pielęgniarka sprzedaje na boku szpitalny stuff? – zdziwił się Milo. – Rick uważa ją prawie za świętą, a odniosłem wrażenie, że się z nim zgadzasz.
– Zgadzam. Pomyślałem tylko, że powinienem o tym wspomnieć.
– Handel – powiedział. – Jordan zrobił się trochę nerwowy, gdy zacząłem przyciskać, czy ją znał... Wiesz, co mnie zaciekawiło? Patty, rzekomo porządna obywatelka, mieszka w takiej norze, a po wyprowadzce stąd co parę lat skacze w nowe miejsce. Ale obrzydliwemu ćpunowi takiemu jak Lester Jordan jakoś udaje się zostać w tym samym miejscu dwadzieścia lat.
– Może budynek należy do jego rodziny.