Pani Hall zapewnia, że zaklął pod nosem...

Skoro wedle jego wskazówek wniesiono pierwszą skrzynkę do bawialni, nieznajomy przypadł do niej skwapliwie i zaczął ją odpakowywać rozrzucając słomę po podłodze z widocznym lekceważeniem posadzki pani Hall; wydobywał pękate flaszki napełnione jakimś proszkiem i małe, wąskie, zawierające biały płyn, dalej niebieskie flaszki z napisem: trucizna, okrągłe flaszki z długimi, wysmukłymi szyjkami, buteleczki ze szklanymi, drewnianymi, porcelanowymi korkami, butelki owinięte w skórę, butelki od wina, buteleczki od oliwy. Ustawiał je rzędem na kominku, na serwantce, na podłodze, na półkach od książek, na oknie, wszędzie gdzie tylko było miejsce.
Apteka w Bramblehurst nie mogła się poszczycić połową tych flaszek. Było na co spojrzeć!
Opróżniała się skrzynka za skrzynką, wydając coraz nowe szwadrony butelek, aż wreszcie wszystkie skrzynki opustoszały, a podłoga i stół pokryły się słomą. Oprócz butelek jedynymi przedmiotami, które się z tych skrzyń wyłoniły, były retorty i starannie opakowana waga.
Skoro tylko wydobyto zawartość skrzynek, nieznajomy zbliżył się do okna i zabrał się do roboty nie zważając na rozrzuconą słomę, nie dbając, iż ogień wygasł na kominku, i nie myśląc o książkach, które pozostały jeszcze w pakach w sieni, ani też o walizkach wniesionych do jego pokoju na górę.
Gdy pani Hall przyniosła mu obiad, był już tak zajęty wlewaniem płynów z flaszek do retorty, że wcale nie słyszał jej wejścia; ocknął się dopiero, gdy postawiła tacę na stole, a uczyniła to głośniej, niż należało, pragnąc okazać swe niezadowolenie z zarzuconej słomą podłogi.
Wówczas odwrócił głowę, ale natychmiast zwrócił ją znowu ku oknu; zdążyła jednak spostrzec, że nie miał okularów. Leżały one przy nim na stole. Spostrzegła również, że ma wpadnięte oczy, które robią takie wrażenie, jak gdyby wydrążono z nich źrenice. Włożył natychmiast okulary i zwrócił się wprost do niej. Chciała ubolewać nad nieporządkiem w pokoju, lecz uprzedził ją odzywając się głosem gniewnym, rozdrażnionym :
— Wymawiam sobie, żeby pani wchodziÅ‚a bez pukania.
— PukaÅ‚am, ale pan…
— Być może. Jestem zajÄ™ty badaniami… bardzo ważnymi… Najmniejsza przeszkoda, byle skrzypniÄ™cie drzwiami… Zmuszony jestem paniÄ… prosić…
— Naturalnie, może siÄ™ pan zamykać od Å›rodka, skoro potrzeba koniecznie takiego spokoju.
— Dobra myÅ›l! — podchwyciÅ‚ nieznajomy.
— Jeżeli mi wolno siÄ™ odezwać…
— Nie trzeba. SÅ‚oma zawadza? Wpisz jÄ… pani do rachunku.
Mruknął coś pod nosem. Brzmiało to jak przekleństwo.
Wyglądał strasznie z butelką w jednej ręce, z retortą w drugiej, rozsierdzony, zaczepny. Pani Hall struchlała, ale że była z natury niewiastą rezolutną, wiec nadrabiała miną.
— ChciaÅ‚abym wiedzieć, ile pan uważa…’
— Dopisz pani szylinga. Wszak to dosyć?
— Niech i tak bÄ™dzie — odparÅ‚a pani Hall nakrywajÄ…c stół obrusem.
Odwrócił się i usiadł do niej tyłem.
Przez całe popołudnie pracował przy drzwiach zamkniętych, jak to stwierdziła gospodyni, przeważnie w milczeniu.
Raz jednak dał się słyszeć brzęk szkła, jak gdyby ktoś podniósł nagle stół i flaszeczki pospadały na ziemię. Potem słychać było kroki przebiegające pokój. Bojąc się, czy nie stało się jakieś nieszczęście, pani Hall podeszła do drzwi i nasłuchiwała.
— Nie mogę… — mruczaÅ‚ nieznajomy — nie mogę… Trzykroć sto tysiÄ™cy! Czterykroć sto tysiÄ™cy! Wszystko na nic! CierpliwoÅ›ci! CierpliwoÅ›ci! SzaleÅ„cze!
Do uszu pani Piali doleciał brzęk pensów; musiała biec do izby szynkowej i ku wielkiemu swojemu żalowi nie dosłuchała reszty monologu.
Gdy powróciła pod drzwi, w pokoju było już cicho; kiedy niekiedy rozlegał się tylko chrzęst szkła lub posunięcie krzesła po podłodze. Nieznajomy zasiadł znowu do pracy.
Wieczorem przyniosła mu herbatę; przy tej sposobności zobaczyła potłuczone szkło na posadzce i plamy, jakby od roztopionego złota. Zwróciła mu na to uwagę.
— ProszÄ™ wpisać do rachunku… — odburknÄ…Å‚ nieznajomy. — Niechże ja wreszcie mam spokój! Wpisujcie sobie do rachunku, co chcecie…
— Ja coÅ› panu powiem..: — mówiÅ‚ tajemniczo Fearenside. ByÅ‚o to wieczorem; siedzieli sobie wÅ‚aÅ›nie w piwiarni.
— Cóż takiego? — pytaÅ‚ Teddy Henfrey zaciekawiony.
— Ten drab, co to go mój pies pokÄ…sał… jest czarny! DojrzaÅ‚em przez dziurÄ™ w rÄ™kawiczkach i w spodniach… Powiadam, że czarny jak mój kapelusz…
— To niepodobna! — zaprzeczyÅ‚ Henfrey. — Nos ma przecież czerwony…