- Nie...

Wszystko jest tajne. Ale to był tysiąc dziewięćset sześćdziesiąty ósmy rok. Palono wtedy karty powołania. Matka przekazała wrogowi fotografie satelitarne. Myślę, że w ten sposób wyraziła swój sprzeciw wobec wojny.
- A tajemniczy gość? Co on miał z tym wspólnego?
- Nie wiem. Na początku myślałam, że działali w porozumieniu. Ale, 0 ile mi wiadomo, nigdy go nie aresztowano. Nie wydano nawet nakazu aresztowania. Nie wiem... Może był jednym z tych rewolucjonistów, którzy pomagali dezerterom. - Zamknęła oczy, gdy kolejny dreszcz wstrząsnął jej ciałem.
- To nie wszystko. Nie tylko FBI jej poszukuje. - Obróciła się, żeby spojrzeć mu w twarz. - Dwie kobiety, które też pracowały dla Narodowej Agencji Zwiadowczej, zostały w tym roku zamordowane przez tego samego człowieka.
- Co? - zapytał, patrząc na nią. - Kto?
- Nie wiadomo. Policja idzie złym tropem. Nawet nie wzięli pod uwagę powiązania z tą aferą szpiegowską. Najgorsze jest to, że matka nie ma pojęcia, że może jej też grozi niebezpieczeństwo. Nie ma sposobu, żeby ją ostrzec, bo nikt nie wie, gdzie przebywa... Dzięki mnie - dodała głosem pełnym goryczy i wstydu.
- Cam. - Przyciągnął ją do siebie i pogłaskał po włosach. - To właśnie jest bariera między tobą a mną. Nie chodzi o twojego męża ani o proces. Chodzi o twoje poczucie winy.
- To ja. Taka jestem.
- Nie, to jest coś, co kiedyś zrobiłaś. Jeden nieprzemyślany czyn dawno, dawno temu. Nie możesz wciąż tego rozpamiętywać.
- Wydałam własną matkę.
- Byłaś dzieciakiem, targały tobą silne emocje. Każdy by to zrozumiał1 ci wybaczył. Twoja matka zrobiła, co zrobiła. Cam, tak samo jest ze mną i z Treyem. Ale nie obwiniam go i nie wierzę, że twoja matka obwinia ciebie.
- Ja nie wierzę, że mnie nie obwinia.
- Przebaczyła ci już dawno temu. Ona cię kocha.
- Skąd ty to wiesz?
Dotknął palcami jej policzków. Otarł łzy i pocałował ślad, jaki zostawiły.
- Bo cię kocham.
Położyła się i przyjrzała jego twarzy. W to też nie wierzyła.
Rozmawiali godzinami, przysypiając co jakiś czas. Cam nie wiedziała już, czy jeszcze z nim rozmawia, czy już śni. Gdy wstawał świt, zapytał:
- Wiesz, co się stało z tym chłopakiem, Darrylem?
- Charlene powiedziała, że matka poszła go szukać z lewarkiem w ręku. Ojciec i dwóch kierowców musiało ją od niego odciągnąć, bo na pewno by go zabiła. I tak dostał w głowę. Założyli mu dziesięć szwów. Nigdy więcej nie pojawił się w Johnson’s Sunoco.
Steve zachichotał.
- Jest naprawdę niesamowita, wiesz?
- Hmm?
- Zachowała się jak niedźwiedzica, która chroni swoje małe. - Ziewnął i przewrócił się na bok. - Podoba mi się to - mruknął i zapadł w sen.
 
Doug wrócił do Wilmington w czwartek po południu i zrobił obchód kancelarii Jackson, Rieders & Clark, żeby-jak przystało na kandydata-uścisnąć dłonie kolegów, zanim uda się do biura wyborczego. Cam siedziała przy biurku. Mogła się zorientować, w jakim tempie przemieszcza się przez biuro, po śmiechach i ożywionych głosach. Gdy od jej gabinetu dzieliło go tylko kilka pokoi, skręcił w inną stronę. Odetchnęła z ulgą.
W drzwiach pojawił się za to Nathan.
- Jak leci?
- Ramsay zwiał w połowie rozprawy. Poza tym idzie fatalnie.
- Słyszałem.
- Co?
- Wszystko. Ale nie martw się.
- Czym mam się nie martwić?! - wybuchnęła. - Myślałam, że przyszłość Douga zależy od tego, czy wygram tę sprawę.
- Tak było w zeszłym miesiącu. Słuchaj, będziemy się dzisiaj przygotowywać do niedzielnej debaty. Nie czekaj na Douga z kolacją.
- Na nic już nie czekam.
Zmrużył oczy, lecz Doug zawołał go z końca korytarza. Nathan obrócił się na pięcie i odszedł.
Później zadzwonił Steve.
- Czy wszystko w porządku? - zapytał. Ustalili, że nie będzie się przedstawiać.
Obróciła się na krześle i wyjrzała przez okno. Jesień zabarwiła liście klonu na cynobrowy kolor.
- Wrócił.
- Domyśliłem się. Przyjdź do mnie wieczorem.
- Jak to wyjaśnię?
- No to przyjdź teraz. Po południu.
- Nie mogę. Mam spotkanie.
- To może być spotkanie ze mną. Podaj miejsce i godzinę.
- Dzisiaj nie mogę.
Milczał przez chwilę.
- Nie oddalaj się ode mnie, Cam.
- Nie oddalam się. Po prostu... - Przygryzła wargę.
- Po prostu pozwoliłaś, żebym zbliżył się do ciebie bardziej, niż byś tego chciała. A teraz oddalasz się ode mnie.
- Nie, po postu dzisiaj nie jest...
- No, to jutro.
- Jutro muszę być w biurze w Filadelfii.
Znów zamilkł. Przestraszyła się.
- Steve?
- Wiesz, Cam, problem nie polega na tym, że wiem o tobie za dużo. Chodzi o to, że ty wiesz o sobie za mało.
- Nie rozumiem.
- Zrozumiesz. Za kilka dni. Zadzwoń, kiedy sama do tego dojdziesz.
Cam rzeczywiście miała spotkanie tego popołudnia. Z Margo Ramsay.
To ona otworzyła drzwi. Miała na sobie zielone kimono, a w ręku trzymała kieliszek z cherry.
- Czy Jesse pojechał po Treya? - zapytała Cam, idąc za nią do salonu.
- Hmm? - Margo potknęła się i przytrzymała oparcia kanapy, zanim usiadła. - Nie... Biedny Jesse. Kiedy wczoraj wróciliśmy z sądu, zamknął się w swoim pokoju i nie chce wyjść.
Upiła łyk cherry i ze zdziwieniem spojrzała na kieliszek.
- Och, wybacz mi, Cam. Nie zaproponowałam ci nic do picia.