kolei i, nie mówiąc ani słowa, skierowała się ku wyjściu...

Lecz pan Horodyski rozkrzyżował
25
ramiona na progu. I tak się obaj zakrzątali koło niej gorliwie, z tak zabawnie zatroskanymi
ruchami, że zagadali wraz i rozproszyli wszystkie jej myśli.
Parsknęła śmiechem.
Wobec tego zakrzątali się jeszcze gwarniej. Słyszała zaledwie piąte przez dziesiąte...
– Tyle pań prosiło (na uboczu oczywiście), a pan Szolc nie chce pokazać. W Aix – les –
Bains kupił ten breloczek, dokąd co roku jeździ.
– I obrazek znowuż jakiś! – wydęła wargi na nich obu. – Byle głupstwo niewymyślne słu-
ży za haczyk...
– Na ten najczulszy nerw w kobiecie: nerw ciekawości.
– Och, te niemądre kobiety!
– Takie oburzanie się na wszystkie powiększa tylko gorączkę ciekawości u każdej.
Tym razem spojrzała na nich z zabobonną już nieufnością. Wyciągnęła się znów szyja i
rozchyliły wargi niemądrze.
– Ot! – machnęła nagle oburącz.
I zakręciwszy się na pięcie, wybiegła z pokoju.
Nie śpieszyła się jednak do salonu – w nudne, jak jej się teraz wydało, gawędy kobiet mię-
dzy sobą. W sąsiednim pokoju zatrzymała się przed lustrem pod pretekstem poprawienia wło-
sów.
Ramiona wzniesione splotła dłońmi w tyle, na ciemieniu, i zamyśliła się nad sobą przed
zwierciadłem. Od kominka biła mną na pokój, a przesycona mglistym pomrokiem wnętrza
osiadła zaledwie nalotem czerwonym na tafli lustrzanej, nie wnikając w jej głąb ciemną.
Otrząsła się ze swych myśli i z wyrazem niechęci ku sobie jęła szybkimi ruchami upinać
włosy.
Na palenisku osunęło się kilka bierwion, dobywając z zarzewia płomienie ostatnie, tak
wartko trzepoczące się ognistymi skrzydły, tak żwawe w iskier warkoczach, niby w tańcu
rozwianych, że ta ich chyżość i swawola zadrwiły – wydało się Ninie – z jej smętku. I poty
szydziły z niej, aż nie ujęły wargom tego odęcia w zasępieniu. Zaśmiała się jak dziecko: wraz
ze łzawym podrywem – w piersi nie wiadomo skąd zabłąkanym, a myślom zgoła obcym.
Jakby z dalekich mroków zwierciadła wynurzona, skoczyła w lustrzane odbicie w przypo-
chlebnych ruchach postać długa, zaświeciła w odbiciu białą plamą gorsu i kolącym błyskiem
małych oczu.
– Ach, to znowuż pan? Boże, jak ja się przestraszyłam – mówiła zupełnie spokojnie. – Pan
chyba myszą wyskoczył z ciemnego kąta lub nietoperzem przypadł od świecy tam.
Nie odwracała się nawet ku niemu, obserwując tylko spod powiek jego odbicie lustrzane.
Ruchliwe i ostre jak świderki oczy łysego pana śmiały się jakby chytrym posiadaniem jakichś
sekretów, a na zajęczych jego wąsach dygotały przemilczenia ciekawe. I koło ust dziewczyny
na przekór pogardliwemu wejrzeniu błąkać się znów począł uśmiech, niby żuk natrętny,
przypadać do kątów warg i przemykać po policzkach ku oczom zawsze wpółprzymkniętym.
Jego stać było na razie tylko na nieokreślone pomruki aprobaty: w czerwonej poświacie
bijącej od komina złocił się śniady puch na szyi dziewczyny i prześwietlały zwiewne kosmyki
włosów pod uszami.
– Niech no pan spojrzy! – krzyknęła nagle. – Tam w głębi lustra coś się rusza. Jeszcze na-
prawdę nietoperz... Cha! cha! – zaśmiała się mimo drgawki niespokojnej w gardle. – Lub mo-
że drugi, taki sam.
– Przeciąg – mruknął – i płomyk świecy drga w odbiciu – tłumaczył spojrzawszy niechęt-
nym zezem na to jej zatrzepotanie się dziwne.
– Cha! cha! cha! – chichotała, zła równocześnie na siebie, że tego śmiechu opanować nie
potrafi.
Przez uchylone drzwi wsunął ciekawą głowę pan Szolc, a ujrzawszy ich oboje, wywinął
się elastycznie na środek pokoju.
26
„Już pan tu jest?” – witał Horodyskiego chytrym przymrużeniem oczu.
Obaj ci panowie wydali jej się w tej chwili tak ogromnie, tak niewypowiedzianie zabawni,
że... Cha – cha – cha! i cha – cha – cha! – zataczała się od śmiechu.
– Ale – doskoczył pan Horodyski do pana Szolca i pochyliwszy się w pałąk, ściskał jego