Jeśli był to dar, to z pewnością gorzki...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

A jeśli to klątwa, to samo życie jest przekleństwem, albowiem ów mroźny deszcz niesie ze sobą wiele istnień. Historie życia niezliczonych osób uderzają w ciało tego świata, wsiąkają w jego glebę, rozmrażając ją swą płodnością.
Ale to nie ma nic wspólnego ze mną.
Nic z tego, co się wydarzyło. Wszystko, co chciałam stworzyć... uległo zniszczeniu. Ten świat snów również był wspomnieniem. Świat duchów Tellann, odtworzenie mojego świata z tak dawno minionych czasów. Wspomnieniem przejętym od rzucającego kości, który był obecny przy moich ponownych narodzinach, od rhivijskich duchów, od Pierwszego Klanu, od K’rula, od Kruppego. Od samej pogrążonej we śnie krainy, ciała Pożogi.
Sama nie miałam nic. Wszystko musiałam ukraść.
By stworzyć dla mojej matki świat, w którym mogłaby znowu być młoda, mieć normalne życie, zestarzeć się w naturalnym czasie.
Chciałam oddać wszystko, co jej ukradłam.
Zalała ją gorycz. Zaczęło się od tego pierwszego kurhanu, pod Pale. Tam uwierzyła w słuszność i skuteczność kradzieży. Usprawiedliwiał ją najszlachetniejszy z celów.
Ale własność pozbawiona prawowitości była kłamstwem. Wszystko, co zgromadziła, nie miało wartości. Wspomnienia, marzenia, historie.
Obróciły się w proch.
Nieszczęsna grupka rhivijskich duchów podeszła bliżej, ostrożnie i niepewnie.
Tak. Rozumiem. Czego jeszcze od was zażądam? Jakie obietnice bez pokrycia jeszcze złożę? Znalazłam dla was lud, który dawno utracił swych bogów, swe duchy, którym ongiś był wiemy. Dawno już stały się one czymś mniej niż pył, w jaki ów lud potrafi się zamieniać.
Znalazłam go dla was.
I straciłam.
Jest w tym nauczka dla naszych czterech związanych w jedno dusz. Nie nadajemy się na swatkę.
Nie wiedziała, co powiedzieć tym skromnym, bojaźliwym duchom.
– Pozdrawiamy cię, rzucająca kości.
Srebrna Lisica zamrugała.
– Duchu, chciałam...
– Widziałaś to?
Ujrzała w ich obliczach coś, co wyglądało na zachwyt. Zmarszczyła brwi.
– Rzucająca kości – ciągnął idący na czele duch – niedaleko stąd coś znaleźliśmy. Wiesz, o czym mówimy?
Pokręciła głową.
– To trony, rzucająca kości. Dwa trony. W długiej chacie zbudowanej z kości i skóry.
Trony?
– Co... skąd? Skąd wzięły się w tym królestwie trony? Kto...
Duch wzruszył ramionami, po czym uśmiechnął się łagodnie.
– Czekają, rzucająca kości. Wyczuwamy tę prawdę. Wkrótce. Wkrótce zjawią się prawdziwi władcy tej groty.
– Prawdziwi władcy! – W Srebrnej Lisicy zapłonął gniew. – To królestwo... przeznaczyłam je dla was! Kto ośmiela się uzurpować...
– Nie. – Cichy sprzeciw ducha przeszył ją na wylot, aż zabrakło jej tchu. – Nie dla nas. Rzucająca kości, nie jesteśmy wystarczająco potężni, by władać takim światem. Stał się zbyt wielki, zanadto wypełniony mocą. Nie obawiaj się, nie pragniemy go opuścić. Spróbujemy się porozumieć z jego nowymi władcami. Sądzę, że pozwolą nam tu zostać. Być może będziemy zadowoleni, mogąc im służyć.
– Nie!
Nie! To nie tak miało być!
– Rzucająca kości, nie ma powodu do tak silnych emocji. Ten świat nadal się kształtuje. Twoje pragnienia mogą się jeszcze spełnić, choć nie w taki sposób, jak pierwotnie zamierzałaś...
Przestała go słuchać. Jej duszę ogarnęła rozpacz. Kradłam... a potem mnie okradziono. Nie ma w tym niesprawiedliwości, nie ma zbrodni. Muszę się pogodzić z tą prawdą. Siła woli Nightchill. Empatia Tattersail. Wierność Bellurdana.
Zachwyt rhivijskiego dziecka.
Nic z tego nie wystarczyło. Żadne z nas nie mogło – razem ani z osobna – usprawiedliwić popełnionych uczynków, dokonanych wyborów, odrzuconych próśb.
Zostaw ich. Zostaw z tym wszystkim i z tym, co się jeszcze wydarzy.
Srebrna Lisica odwróciła się.
– Znajdźcie ją więc. Idźcie.
– Czy nie pójdziesz z nami? Twój dar dla niej...
– Idźcie.
Mój dar dla niej. I dla was. Wszystkie są tym samym. Wielkimi klęskami, porażkami zrodzonymi z moich niedostatków. Nie będę świadkiem własnego wstydu. Nie potrafię. Brakuje mi odwagi.
Przykro mi.
Oddaliła się.
Krótkotrwały kwiat. Nasionko zmieniło się w łodygę, a potem w trujące kwiecie, i stało się to w ciągu jednego dnia. Jasno płonący jad, niszczący wszystko, co podeszło zbyt blisko.
Monstrum.

Rhivijskie duchy – maleńka grupka mężczyzn, kobiet, dzieci i starców, odzianych w futra i skóry, o okrągłych twarzach ogorzałych od słońca i wiatru – śledziły wzrokiem oddalającą się Srebrną Lisicę. Stary duch, który z nią rozmawiał, nie poruszył się, dopóki nie zniknęła im z oczu za wygładzonymi przez erozję nadbrzeżnymi wzgórzami. Potem przetarł oczy grzbietem czterech rozpostartych palców w geście smutnego pożegnania.
– Rozpalcie ogień – rozkazał. – Przygotujcie łopatkę ranaga. Wędrujemy po tej krainie już wystarczająco długo, by dostrzec ukrytą wewnątrz mapę.
– Jeszcze raz – westchnęła stojąca obok staruszka.
Duch wzruszył ramionami.
– Rzucająca kości nakazała nam znaleźć jej matkę.
– Znowu przed nami ucieknie. Jak uciekała przed ay. Jak zając...
– Nie szkodzi. Rzucająca kości rozkazała. Położymy łopatkę na ogniu. Zobaczymy kształtującą się mapę.
– Dlaczego tym razem miałaby być prawdziwa?
Duch schylił się powoli, by przycisnąć dłoń do miękkiego mchu.
– Dlaczego? Otwórz swe zmysły, wątpiąca. Ta kraina... – uśmiechnął się – ...ożyła.

Bieg.
Wolność!
Dosiada duszy boga, czuje pod sobą mięśnie dzikiej, starożytnej bestii. Dosiada duszy...
Która nagle rozśpiewała się z radości. Mchy i porosty pod łapami, spryskująca futro na nogach woda z kałuż. Woń bujnego, płodnego życia... świat...

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.