Chłopcy leżeli zziajani jak psy...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.

Ralf uniósł głowę.
— To było do kitu.
Roger plunął celnie w spopielony żar. Dlaczego?
— Nie było wcale dymu. Sam płomień.
Prosiaczek usadowił się w załomie skał i położył sobie konchę na kolanach.
28
To ognisko — rzekł — było do niczego. Nie potrafilibyśmy utrzymać takiego ognia, choćbyśmy się nie wiem jak stara
— Tyś się najwięcej starał — powiedział Jack pogardliwie. — Tylko siedzia-
łeś.
— Dał nam swoje okulary — bronił go Simon rozmazując ramieniem sadzę
na policzku. — Więc nam pomógł.
— Ja mam konchę — oburzył się Prosiaczek. — Dajcie mi mówić!
— Koncha nic nie znaczy tu na górze — powiedział Jack — więc możesz się
zamknąć.
— Trzymam w ręku konchę.
— Połóżcie parę zielonych gałęzi — doradził Maurice. — To najlepszy spo-
sób, żeby zrobić dym.
— Mam w ręku. . .
Jack odwrócił się gwałtownie.
— Zamknij się!
Prosiaczek umilkł. Ralf zabrał mu konchę i spojrzał na krąg chłopców.
— Musimy wyznaczyć specjalną grupę do pilnowania ognia. Każdej chwili
może pokazać się okręt — machnął ręką ku rozciągniętej linii horyzontu — i jeśli będziemy dawali sygnały, przypłynie i zabierze nas. I jeszcze jedna rzecz. Powinniśmy ustanowić więcej praw. Tam, gdzie jest koncha, tam jest zgromadzenie. Tak samo tu, jak na dole.
Wyrazili zgodę. Prosiaczek otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale pochwycił
wzrok Jacka i zamknął je z powrotem. Jack wyciągnął ręce po konchę i wstał, ostrożnie trzymając delikatny przedmiot w czarnych od sadzy dłoniach.
— Zgadzam się z Ralfem. Musimy ustanowić prawa i szanować je. Ostatecz-
nie nie jesteśmy przecież dzikusami. Jesteśmy Anglikami, a Anglicy we wszystkim są najlepsi. Musimy więc robić to, co trzeba.
Zwrócił się do Ralfa.
— Ralf, podzielę chór — to znaczy moich myśliwych — na grupy i zajmiemy
się podtrzymywaniem ognia. . .
Ta wielkoduszność wznieciła burzę oklasków, a Jack uśmiechnął się do chłop-
ców i pomachał konchą, by się uciszyli.
— Teraz nie będziemy już podsycać ognia. Bo kto w nocy zauważy dym?
A możemy przecież rozpalić na nowo ognisko, kiedy zechcemy. Alty, będziecie pilnowali ognia w tym tygodniu, a soprany w przyszłym. . .
Zgromadzenie z powagą wyraziło zgodę.
— Będziemy także trzymać straż. Gdy zobaczymy okręt — wszyscy zwrócili
oczy w stronę, którą wskazywało kościste ramię — dołożymy zielonych gałęzi.
Wtedy będzie więcej dymu.
Wpatrywali się pilnie w niebieski horyzont, jakby każdej chwili mogła poja-
wić się na nim malutka sylwetka.
29
Słońce na zachodzie było jak kropla płonącego złota, osuwająca się wciąż bliżej i bliżej parapetu świata. Zaraz też zdali sobie sprawę, że wieczór oznacza kres światła i ciepła.
Roger wziął konchę i spojrzał po chłopcach z ponurą miną.
— Obserwowałem morze. Okrętu ani śladu. Może nigdy nas nie uratują. . .
Podniósł się szmer i zaraz ucichł. Ralf odebrał konchę Rogerowi.
— Mówiłem już, że przyjadą po nas. Musimy po prostu poczekać. To wszyst-
ko.
Odważnie, z oburzeniem, Prosiaczek chwycił konchę.
— Właśnie to mówiłem! O naszych zebraniach i o tym wszystkim, a wtedy
powiedzieliście, żebym się zamknął. . .
Głos jego wpadł w płaczliwy ton wyrzutu. Chłopcy poruszyli się, zaczęli go
przekrzykiwać.
— Mówiliście, że chcecie rozpalić ognisko, i poszliście, i ułożyliście stos jak stóg siana. Jak ja coś mówię — krzyczał Prosiaczek z goryczą w głosie — każecie mi się zamknąć, ale jeżeli Jack albo Maurice, albo Simon. . .
Przerwał wśród ogólnej wrzawy i stał utkwiwszy spojrzenie poza nimi w nie-
przyjazne zbocze góry, gdzie rósł las, w którym znaleźli suche drzewo. Potem roześmiał się tak jakoś dziwnie, te uciszyli się patrząc ze zdumieniem na błyszczące okulary.

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.