– Oczywiście nie mogę dowierzać swojej pamięci...

Ale zdaje mi się, że ktoś ogromnie
podobny do tej damy był tancerką w kabarecie... Gdzie to było, już sobie nie przypominam.
Ani kiedy. Przepraszam panią za te aluzje w stosunku do jej znajomej.
Wzruszyłam ramionami.
– Znam tę panią od bardzo niedawna. Nie wydaje mi się jednak rzeczą prawdopodobną, by
mogła występować jako tancerka w kabaretach. Niewątpliwie jest osobą bogatą, nie wygląda
zaś na to, by zrobiła taka rzecz dla kaprysu. Sprawia wrażenie kobiety zrównoważonej i
przyzwoitej. Ale zaciekawił mnie pan. Czy nie może pan przypomnieć sobie, jak się tamta
nazywała?
Zmarszczył brwi i po paru chwilach powiedział:
– O ile się nie mylę, nazywała się Sally Ney... Tak. Sally Ney. Jeden z moich kolegów
interesował się nią bliżej. Stąd zapamiętałem to nazwisko... Ależ naturalnie. Teraz wiem
doskonale. Było to przed czterema laty w Buenos Aires. Mój kolega poświęcał jej wiele
uwagi. Oczywiście mówię o tancerce, nie o tej damie, która jest do niej podobna. Tamta na
pewno była brunetką. Raczej typ południowy.
– I jakże się to skończyło?
– Niestety, szybkim rozstaniem. Bawiliśmy wówczas w Buenos Aires dla zawarcia traktatu
handlowego. W stosunkowo krótkim czasie ukończyliśmy pertraktacje i musieliśmy wracać
do Stanów Zjednoczonych.
– Chciałam pana o coś prosić – uśmiechnęłam się do niego przymilnie. – Czy nie mógłby
mi pan dać nazwiska i adresu tego swego kolegi?
– Byłoby mi dość trudno, proszę pani, po tym, co już o nim powiedziałem.
– Przecież pan nic złego o nim nie powiedział.
– Jednak jest to człowiek żonaty... – bronił się Larsen.
– Ach, mój Boże. Napiszę w sposób najbardziej dyskretny. Jeżeli mój list dostanie się
nawet w ręce jego żony, nie będzie miała powodu do podejrzewania go o niewierność. A
naprawdę byłabym panu za to bardzo obowiązana.
– Więc jednak sądzi pani, że ta dama mogła istotnie być tancerką kabaretową?
– Och, bynajmniej. Ale widzi pan, dotyczy to prawdopodobnie jej siostry. Ona ma taką
marnotrawną siostrę. Nie mogę zresztą panu dać bliższych wyjaśnień, gdyż sama wiem
niewiele. Niechże pan mi nie odmawia.
Wahał się jeszcze chwilę i wreszcie się zdecydował.
– Więc dobrze. Polegam jednak na pani dyskrecji.
– Może pan być jej pewny.
Wydarł z notesu kartkę i napisał na niej: Charles B. Baxter Burgos Hotel „Continental”,
Espana. Przeczytałam to ze zdziwieniem.
– Przecież Stany Zjednoczone nie utrzymują stosunków dyplomatycznych z generałem
Franco?
– Oficjalnych – nie. Baxter bawi tam w charakterze obserwatora dyplomatycznego.
– No, widzi pan – zauważyłam. – Pańskie obawy okazały się nieuzasadnione. Bo na pewno
jest tam bez żony.
– Przeciwnie. Są tam razem.
– Jak to? I nie bał się narażać jej na niebezpieczeństwa wojny?!
– W Burgos jest dość bezpiecznie. Samoloty rządowców rzadko tam docierają. Zresztą
wojna prawdopodobnie niedługo się skończy. Sowiety coraz oszczędniej pomagają
rządowcom i przewaga powstańców staje się coraz wyraźniejsza.
– Mój mąż twierdzi – powiedziałam – że wojna hiszpańska swym okrucieństwem znacznie
przewyższa światową.
– Zapewne – przyznał Larsen. – Dzieje się tak zawsze, ilekroć w grę wchodzą motywy
115
ideowe. Poza tym narodowy temperament Hiszpanów też należy wziąć pod uwagę. Nie
zapominajmy, że Hiszpania jest ojczyzną najkrwawszej inkwizycji, walki byków i podobnych
świństw.
Rozgadał się bardzo obszernie na ten temat, co było mi nie na rękę, gdyż przed napisaniem
listu do owego Baxtera chciałam jeszcze z Larsena wyciągnąć jakieś informacje o tej
tancerce, gdyż byłam niemal pewna, że chodziło tu nie o kogo innego, jak właśnie o Betty
Normann.
W jej zachowaniu się w stosunku do Larsena nie dostrzegłam jednak nic, co
wskazywałoby na to, że go już kiedyś w życiu widziała. Zresztą i to jest prawdopodobne.
Mogła kiedyś dla kaprysu tańczyć w kabarecie. Ja sama w jakimś bardzo dalekim mieście,
gdzie mnie nikt nie zna, umiałabym się na to zdobyć. Po prostu po to, by mieć sprawdzian
swojego wdzięku i powodzenia. Tańcząc w kabarecie poznaje się oczywiście setki mężczyzn.
Zupełnie jest zrozumiałe, że można później większości z nich nie pamiętać.
Po skończeniu obiadu znowu przechodziła koło naszego stolika i znowu bardzo uprzejmie
uśmiechnęła się do mnie, nie zwracając żadnej uwagi na mego towarzysza. Po jej wyjściu
Larsen powiedział:
– Nie. Tamta była na pewno niższa...
– A czy jej konduita była tego rodzaju, co u ogółu tancerek kabaretowych?
– Raczej nie. O ile oczywiście mogę sądzić. Znałem bardzo mało. O ile sobie
przypominam jednak, Baxter uważał to za jej wielki plus.
Więcej nic istotnego wydobyć zeń nie mogłam. Natychmiast po powrocie do swego
numeru zabrałam się do pisania listu. Napisałam tak:
Szanowny Panie! Nasz wspólny przyjaciel p. Joe Larsen Knidle wspominał mi o pewnej
dziewczynie, która z czysto osobistych względów bardzo mnie interesuje. Ponieważ od lat
straciłam ją z oczu, byłabym Panu niezmiernie wdzięczna za udzielenie mi o niej
jakichkolwiek informacji. Ogromnie mi na tym zależy.