Nie, powstrzymanie krzyku wcale nie było takie łatwe, jak się tego spodziewał...

Insekty dotarły do palców mężczyzny i zaczęły opadać z nich fa­lami niczym spływająca woda. Szybko i sprawnie ustawiły się na bia­łym prześcieradle w szeroką na stopę kolumnę, po czym karnie po­maszerowały na podłogę. Było za daleko i zbyt ciemno, aby Roland mógł się im lepiej przyjrzeć, lecz wydawało mu się, że stworzenia są dwukrotnie większe niż mrówki i prawie tak duże jak miodne pszczo­ły, które widywał w domu nad pełnymi kwiatów łąkami.
Śpiewały w marszu.
Brodacz nie śpiewał. Gdy rój żuczków na jego nogach zaczął się kurczyć, zadrżał i jęknął. Dziewczyna położyła mu dłoń na czole i uspokoiła, a Roland poczuł ukłucie zazdrości, i to pomimo całego obrzydzenia, które poza tym odczuwał.
Ale czy to, co widział, naprawdę było aż tak paskudne? W Gilead przy niektórych chorobach przykładano pijawki. Zwłaszcza w wypadku
puchlin mózgu lub pachwin. Kiedy chodziło o mózg, każdy przyzna­wał, że woli najszpetniejszą nawet pijawkę od trepanacji czaszki.
Było w nich jednak coś obrzydliwego, chociaż może wyłącznie dla­tego, że nie mógł dokładnie tych żuczków obejrzeć i musiał - z lekką zgrozą - wyobrażać je sobie, zawieszony i bezradny, na swoich ple­cach. Tyle że jego robaczki nie śpiewały. Dlaczego? Bo się pożywiały? Spały? Jedno i drugie?
Jęki brodacza przycichły. Żuczki maszerowały po podłodze w kie­runku jednej z łopoczących jedwabnych ścian. Po chwili zniknęły w cieniu.
Jenna wróciła do Rolanda lekko niespokojna.
- Dobrze się spisałeś. Ale po twojej twarzy widzę, co czujesz.
- Doktorzy - powiedział.
- Tak, mają wielką moc, ale... - przyciszyła głos - ale obawiam się, że nie zdołają pomóc poganiaczowi. Z nogami jest już lepiej, rany na twarzy się zabliźniły, lecz ma też takie obrażenia, do których dok­torzy nie dojdą. - Przesunęła dłonią po brzuchu, sugerując ich lokali­zację, o ile nie rodzaj.
- A ja? - spytał rewolwerowiec.
- Porwał cię zielony lud - wyjaśniła. - Musiałeś potężnie ich roz­juszyć, skoro od razu cię nie zabili, tylko związali i pociągnęli ze sobą. Tamra, Michela i Louise zbierały akurat zioła i zobaczyły, jak się z to­bą zabawiają. Kazały im przestać, ale...
- Czy mutanci zawsze was słuchają, siostro Jenno? Uśmiechnęła, może zadowolona, że zapamiętał jej imię.
- Nie zawsze, ale zazwyczaj tak. Tym razem usłuchali, bo inaczej wisiałbyś teraz w jakiejś przecince.
- Pewnie tak.
- Zdarli ci skórę prawie z całego grzbietu, był czerwony od szyi aż po pas. Blizny zostaną na zawsze, ale doktorzy prawie cię już wyleczyli. Śpiewają coraz pogodniej, prawda?
- Tak - mruknął Roland, chociaż myśl o tych czarnych robacz­kach usadowionych na całych plecach, na jego żywym ciele, wciąż budziła obrzydzenie. - Winien ci jestem podziękowanie i składam je ochoczo. Jeśli mogę cokolwiek dla ciebie zrobić...
- Powiedz mi, jak się nazywasz. To właśnie.
- Jestem Roland z Gilead. Rewolwerowiec. Miałem broń, siostro Jenno. Widziałaś ją?
- Nie widziałam żadnej broni palnej - powiedziała i odwróciła wzrok. Jej policzki znów okryły się rumieńcem. Mogła być doskona­łą i prawą pielęgniarką, jednak kłamać nie potrafiła. To go ucieszyło. O biegłych łgarzy zawsze łatwo, o ludzi uczciwych wprost przeciwnie.
Darujmy sobie na razie tę nieścisłość, powiedział w duchu. To chyba ze strachu.
- Jenno! - dobiegło z cienia na drugim końcu szpitala, a rewolwe­rowcowi zdało się, że to bardzo daleko. Siostra Jenna podskoczyła, jakby przyłapano ją na czymś niestosownym. - Wychodź! Dość się już nagadałaś. Na cały pluton by starczyło. Daj mu spać!
- Tak jest! - odkrzyknęła i spojrzała na Rolanda. - Nie zdradź mnie, że pokazałam ci doktorów.
- Słowo, będę milczał, Jenno.
Zawahała się, zagryzła wargę i nagle zsunęła kornet. Z cichym głosem dzwoneczków zatrzymał się jej na szyi. Uwolnione włosy opadły miłym cieniem na policzki.
- Jestem piękna? Jestem? Powiedz prawdę, Rolandzie z Gilead, nie oszukuj mnie. Takie oszustwo nie starcza na dłużej niż świeca.
- Jesteś piękna jak letnia noc.
Jednak to wyraz twarzy Rolanda musiał uradować ją najbardziej, bo spojrzała na niego i uśmiechnęła się promiennie. Nałożyła ponow­nie kornet i upchnęła pod nim luźne kosmyki.
- Wyglądam już obyczajnie? - spytała.