Do przesunięcia majątkowego bez woli zubożonego może dojść bądź wskutek działania innej osoby niż zubożony, bądź z innych przyczyn, z którymi ustawa ten skutek łączy...

Jak cię złapią, to znaczy, że oszukiwałeś. Jak nie, to znaczy, że posłużyłeś się odpowiednią taktyką.
Nawet wtedy przesunięcie należy uważać za dokonane bez woli zubożonego, jeżeli nastąpiło na podstawie działania samego zubożonego, lecz jest skutkiem, jakiego on nie zamierzał wywołać. Takie przesunięcia będą z reguły pozbawione podstawy prawnej, jeżeli działający nie miał szczególnego upoważnienia do wkroczenia w cudzą sferę majątkową, ponieważ regułą jest, że nikt nie ma prawa dysponować cudzym majątkiem. Ciężar dowodu istnienia takiego uprawnienia spoczywa na wzbogaconym. Podstawą prawną wzbogacenia będzie w tych przypadkach tytuł prawny wynikający z ustawy lub czynności prawnych, a dający działającemu uprawnienie do dokonania danego przesunięcia majątkowego. Jeżeli tytułem tym jest bezpośredni przepis ustawy, to trzeba zbadać, czy ma on na celu tylko formalne przeniesienie prawa z jednego podmiotu na drugi, czy też intencją ustawy jest przenieść razem z prawem również wynikającą z niego korzyść gospodarczą z uszczerbkiem dotychczas uprawnionego. Czasami przepis wyraźnie to zaznacza, jak np. art. 194 k.c, kiedy chodzi o przetworzenie, połączenie i pomieszanie, gdzie roszczenie z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia jest zaznaczone mimo utraty prawa własności. Odwrotnie jest np. w art. 224 § 1 k.c, według którego samoistny posiadacz w dobrej wie-
487
rze nabywa własność użytków naturalnych bez obowiązku wydania uzyskanego w ten sposób wzbogacenia. Tam gdzie nie ma wyraźnej dyspozycji ustawowej, należy z treści i celu normy wydedukować, czy pozbawienie poprzednika prawa następuje z wartości prawa utraconego. Tak np. będzie w przypadku przedawnienia i zasiedzenia, ponieważ celem tych instytucji jest definitywne uregulowanie stosunku prawnego dla zapewnienia pokoju i trwałości5.
Również nie stanowią bezpodstawnego wzbogacenia korzyści, które powstają w majątku dłużnika po zapłaceniu wierzycielowi należności pieniężnej w sumie nominalnej, ponieważ mają podstawę prawną w przepisach dekretu o zaciąganiu nowych i określeniu wysokości nieumorzonych zobowiązań pieniężnych (Dz.U. z 1949 r., nr 45, poz. 332).
Nie zachodzi także bezpodstawne wzbogacenie po stronie Skarbu Państwa w związku z przejęciem przedmiotów należących do innej osoby, jeżeli przejście własności tych przedmiotów nastąpiło na podstawie art. 17 pkt 2 lit. b i art. 2 ustawy z 25 II 1958 r. (Dz. U. nr 11, poz. 37).
Właściciel maszyn i urządzeń technicznych, który ze względu na obowiązujące przepisy podatkowe oddał spółdzielni te maszyny i urządzenia do bezpłatnego używania, nie może dochodzić od spółdzielni należności za ich używanie na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, ponieważ bezpłatne używanie tych przedmiotów ma prawną podstawę w umowie stron.
Tak samo w razie zawarcia umowy sprzedaży zbywca nie może na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu dochodzić świadczeń ponad umówioną cenę z tego względu, że nabywca bezpodstawnie się wzbogaci! jego kosztem wobec zbyt niskiej ceny w stosunku do wartości rzeczy, ponieważ stosunki między stronami reguluje wyłącznie umowa sprzedaży, a przepisy o bezpodstawnym wzbogaceniu nie mogą tu być posiłkowo zastosowane. Ponadto sprawę sprostowania ceny kupna regulują inne przepisy, a mianowicie art. 388 i 537—541 k.c.
Analogicznie z przepisem ustawy należy traktować akt administracyjny, będący podstawą przesunięcia majątkowego. Zachodzić to będzie często przy obrocie między jednostkami gospodarki uspołecznionej i tutaj od treści tego aktu będzie zależeć, czy nabycie formalnego prawa będzie połączone z równoczesnym definitywnym przesunięciem majątkowym, czy też nie.
Odmiennie przedstawia się sprawa, jeżeli wzbogacenie nastąpiło z woli zubożonego, a w szczególności za pomocą czynności prawnej przez niego dokonanej. Gdyby zastosować tu to samo kryterium, co przy przesunięciach majątkowych dokonanych bez woli zubożonego, trzeba by przy-
5 Orz. SN z 21 I 1965 r., OSPiKA 1967, poz. 3 z glosą A. O ha no wic za. Nadto według orzecznictwa SN roszczenie o wydanie bezpodstawnego wzbogacenia nie przysługuje osobie, która wyzbyła się rzeczy ruchomej przez porzucenie, przeciw temu, kto nabył własność tej rzeczy przez objęcie jej w posiadanie samoistne.
488
jąć, że każde wzbogacenie opierające się na ważnej czynności prawnej jest usprawiedliwione. Jednakże reguła ta w pewnych przypadkach okaże się niewystarczająca. Czynność prawna powodująca przesunięcie majątkowe jest przysporzeniem. Każde zaś przysporzenie musi mieć swój cel, który działający chce za pomocą przysporzenia osiągnąć i który jest zarazem przyczyną (causa) tego przysporzenia. Ten cel musi wynikać z treści oświadczenia woli i brak jego lub wadliwość powoduje nieważność czynności prawnej. Stąd też czynność dotknięta brakiem lub wadliwością przyczyny przysporzenia nie może być podstawą usprawiedliwiającą wzbogacenie. Są jednak tzw. czynności oderwane, które są ważne bez względu na istnienie lub wadliwość ich przyczyny (wystawienie weksla). Gdyby i w tych przypadkach zastosować regułę, że każde wzbogacenie oparte na ważnej czynności prawnej jest usprawiedliwone, to omyłkowe wydanie weksla powodowałoby definitywne przesunięcie majątkowe i zubożony nie mógłby od wzbogaconego domagać się zwrotu, mimo że ten otrzymał korzyść, która mu się nie należała. Otóż ustawa także w przypadku czynności oderwanej nakazuje, jeśli chodzi o usprawiedliwienie wzbogacenia, zbadać nie tylko ważność, lecz i przyczynę czynności prawnej, na podstawie której przysporzenie nastąpiło. Oceniając tedy słuszność przesunięcia majątkowego, porządek prawny traktuje na równi czynności prawne oderwane z czynnościami przyczynowymi. Dlatego też nie można przyjąć ogólnej zosady przy wzbogaceniu z woli zubożonego, że ważna czynność prawna stanowi dostateczne usprawiedliwienie przesunięcia majątkowego, ponieważ zachodzą przypadki, których czynność prawna będzie ważna (z powodu swego abstrakcyjnego charakteru), a mimo tego wzbogacenie będzie nieusprawiedliwione. Dla stwierdzenia jego „podstawy" trzeba sięgnąć do celu i przyczyny samego zobowiązania wynikłego z danej czynności prawnej, a nie tylko zadowolić się stwierdzeniem jej ważności.
§ 37. NIENALEŻNE ŚWIADCZENIE
I. PRZESŁANKI PRAWNE
WÄ…tki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Jak ciÄ™ zĹ‚apiÄ…, to znaczy, ĹĽe oszukiwaĹ‚eĹ›. Jak nie, to znaczy, ĹĽe posĹ‚uĹĽyĹ‚eĹ› siÄ™ odpowiedniÄ… taktykÄ….